Hoofdstuk 8. De wildernis breekt los!

Het team gaat steeds beter met Mark om. De wedstrijd tegen Occult heeft hier een grote rol in gespeeld en het optreden van Axel ook. De volgende tegenstander van Raimon is Wild, een voetbalteam dat als beesten speelt. Het gerucht gaat dat de spelers van Wild zich ook als dieren gedragen.... Raimon weet vrij weinig over dit team... Het enige wat ze wel weten, is dat Wild erg sterk is in de verdediging en dan vooral in de lucht. De coach heeft daarom besloten om een nieuw hissatsu te gebruiken, de Inazuma Knal. Jack Wallside en Axel Blaze zijn de gelukkige, die de hissatsu mogen leren. Hopelijk weten ze de hissatsu voor de wedstrijd te beheersen, want dan is er een grote druk van Raimon af.

Het was als vroeg in de ochtend toen Timmy, Axel, Jack, Mark en Silvia op het trainingsveld stonden. Timmy zat op een strandwachtersstoel met voor hem een lijn gespannen. Hij hield twee vlaggen in zijn handen. Eén met een kruis en de ander met een rondje erop. Mark en Sylvia stonden met een notitieblok aan de zijkant. Op het trainingsveld waren Axel en Jack steeds op en neer aan het springen. Axel wist boven het touw uit te komen, maar bij Jack zag het er niet goed uit. Steeds wanneer Axel sprong en boven het touw uitkwam ging het vlaggetje met het rondje omhoog. Als hij ook nog op twee voeten landen ging de vlag opnieuw omhoog. Bij Jack echter was de hoogte nu wel goed, maar de landingen waren erg slecht. Bij landing van Jack kwam dus steeds de andere vlag, met het kruisje. Sylvia zuchtte even. "Bij Axel gaat het geweldig, maar Jack..." Mark knikte en riep de jongens, zodat ze bij hem komen. "Oke jongens, jullie sprong hoogte is erg goed, maar Jack... Je landingen zijn... niet zo erg goed".
"Mark, laat ons het anders samen proberen. Praktijk helpt altijd..." Mark knikte naar Axel. "Goed plan!" "Oke Jack, de Inazuma Knal!" riep Axel met een grijns op zijn gezicht. De twee gingen op hun positie staan. Mark trapte de bal hoog in de lucht. "Zet hem op jongens!" Beide rende ze zo snel mogelijk richting de bal. Onder de bal sprongen ze beiden tegelijkertijd omhoog. Het zag er erg goed uit, maar toen Axel Jack als opstapje wilde gebruiken, maakte Jack zich klein, waardoor de twee hun evenwicht verloren en naar beneden vielen. "JACK! AXEL!" Mark rende gelijk naar zijn teamgenoten toe. "Gaat het? Hebben jullie je geblesseerd?" Axel schudde zijn hoofd, maar stond moeizaam op. Jack bleef bibberend op de grond liggen. "Jack, wat is er? Het begin ging juist zo goed." Jack bleef bibberen, maar er kwam wel wat gestotter uit zijn mond. "Wat zeg je Jack?" Sylvia kwam erbij staan en legde een hand op zijn schouder. Jack keek richting Mark, Axel, Timmy en Sylvia. "Ik.... ik he- heb erg las- last van ho- ho- hoogtevrees!"
Timmy viel om van verbazing, Axels mond viel wijd open, Sylvia trok een opgetrokken wenkbrauw en Mark kon nog maar net op zijn benen blijven staan. "WAT?! Jack, waarom vertel je dat nu pas?" Mark zag dat Axel geërgerd was. "We zijn nu al zover! We hebben echt geen tijd om dit alles aan iemand anders te leren." "Rustig Axel. Mark, we kunnen hem toch van zijn hoogtevrees afhelpen." Mark keek van Axel naar Sylvia en gaf toen toch een knikje. "We kunnen de gok wel wagen. Misschien helpt het wel."

"He- het is zo hoog!"
"Ach kom op Jack! Dit is de laagste duikplank die er is!"
Op het moment dat Jack terug wilde stappen, gleed hij uit en kwam hij in het bad terecht, dat drie meter diep was. Jack lag huilend in het water.
"Argh! Meen je dit nou, nog steeds te hoog?!"

"Haal me hier af!"
"Jack, dit is een glijbaan voor kleine kinderen, net twee meter hoog!"
Achter Jack stonden kinderen te zeuren die van de glijbaan af wilde. Mark zuchtte en trok Jack van de glijbaan af.
"Oke, laten we dit proberen een klimrek. Ga maar op de eerste tree staan." Jack deed wat Mark zei, maar al snel bibberde hij alweer en jankte hij als een baby.

De namiddag was inmiddels aangebroken. Mark had de moed met Jack allang opgeven. Het verhelpen van de hoogtevrees werkte ook niet. Sylvia had de moed gehouden en was nog steeds met Jack aan het oefenen. De officiële training was ook afgelopen. Axel en Jack waren beide niet op de training aanwezig. Dit gaf een sprankeltje hoop aan Mark, maar er was ook verbazing bij Mark, want zijn vader was ook niet op de training. Het team had besloten om na de training nog even te chillen in keuken. Dit was de enige plek, waar voldoende ruimte was voor iedereen. (Ze aten hier namelijk ook).
"Is het jullie ook opgevallen, dat Axel, Jack en de coach er vandaag niet waren?" zei Eric. Zoals gewoonlijk kwam Kevin weer met bijdehante opmerking. "Zozo, heb jij ook ogen in je kop. Natuurlijk valt dat iedereen op. Een super grote dikke vetzak ontbreekt, iemand die bijna alleen commentaar heeft en loopt de schelden vanaf de zijlijn en ja... Axel is tien keer beter dan jullie allemaal bij elkaar."
"Hé Kevin. Iedereen die hier zit is goed, anders zaten we hier niet!" zei Mark.
"Nou ja, of Willy zo goed is!" giechelde Scotty.
"Scotty!" Cilia, één van de managers van het team kwam aanlopen. Scotty sprong gelijk op en rende zo snel mogelijk weg gevolgd door Cilia. Iedereen lachte het uit, behalve Mark. 'Waar zijn Axel, Jack en pa?'
Mark stond op en liep weg. "Ik kom zo terug. Even de benen strekken." Tot Mark's verbazing liep Nathan opeens naast hem. "Goed plan, wat doe je? Joggen of gewoon lopen?" Mark keek verbaast naast Nathan. "Euh... Ik denk dat joggen wel goed is."

Na een paar minuten te hebben gejogd hadden de twee jongens nog geen woord gewisseld, totdat Nathan stil bleef staan op te stretchen. "Dus, wat was de echte reden?" Mark keek verbaast naar Nathan. "Huh? Wat bedoel je?" Nathan lachte. "Kom op Mark. Ik zag gelijk dat je wat van plan was. "Geen zorgen Mark. Ik ben te vertrouwen. En ik vertrouwde jou aan het begin ook al. De eerste keer toen ik je zag." Mark keek verbaast naar Nathan. Hij wist niet hoe hij hierop moest antwoorden. "Mark, je hoort bij dit team. Je hebt talent, iedereen weet dat, maar nog niet iedereen wilt het gewoon toegeven." Mark wist niet waarom, maar hij durfde het Nathan toch toe te vertrouwen. Tijdens het vertellen hoorde de twee jongens steeds een doffe knal. Na alles vertelt te hebben en alle reacties van Nathan, besloten de twee te kijken wat steeds die knal maakte. In de verte zagen ze Axel, die steeds op een stuk hout probeerde te springen, die hij met behulp van touw aan een boom had vastgebonden. Dit gaf Mark weer vertrouwen. "Gelukkig blijft Axel proberen. Hij heeft tenminste standvastigheid." Mark knikte naar Nathan. "Inderdaad je haalt me de woorden uit de mond. Hé Axel! Ik zie dat je nog steeds aan het trainen bent. Wij helpen je!" Mark wist dat Axel dit in zijn eentje moest doen, maar Nathan en hij konden wel mentaal helpen door hem te steunen.
Nadat de maan zijn hoogtepunt had bereikt, merkte de drie dat ze best wel lang hadden door getraind. Daarom besloten ze snel terug te gaan naar het overnachtingshuis. Tot hun verbazing brandde het licht nog steeds in de keuken. Iedereen zat nog steeds te praten en Jack was er ook. "Hé je hebt Axel gevonden. Heb je de coach ook meegenomen?" vroeg Shawn.
"Nee, maar de coach heeft wel iemand anders meegenomen." Achter Nathan, Axel en Mark was de coach verschenen. De drie jongens haastte zich naar hun stoel en keken aandachtig naar de coach. "Jongens, ik wil jullie voorstellen aan jullie nieuwe teamgenoot." Een lange dunne jongen kwam de kamer binnen. "Dit is Bobby" zei de coach. "Bobby Shearer!" riep Eric er achteraan.