Ik maak nooit iets mee, behalve vandaag.

“Pieper der piep, pieper der piep, pieper de piep”, “ugh”zuchtte ik, en sloeg mijn wekker uit. Het was nog stik donker in mijn kamer. Ik keek op mijn wekker kwart over 6, dat betekende dat ik maximaal nog een kwartiertje kon blijven liggen. “Mooi” dacht ik en ik draaide me weer om. Na minstens 5 minuten hoorde ik mijn moeder opstaan en naar mijn kamer lopen. “Neeee”, bromde ik. Ik kon nog 10 minuten blijven liggen, en nu komt ze naar me toe om me wakker te maken. Ze deed de deur open en zei “Susan wakker worden, anders kom je te laat”. “Mam ik kan nog 10 minuten liggen, ik hoef pas half 8 weg”, mopperde ik. Mijn moeder droop af. Ik probeerde me nog een keer om te draaien maar na een minuutje kreeg ik al door dat me dat niet meer ging lukken, en ik probeerde mijn bed uit te komen. Zocht naar een paar sokken en ging richting de badkamer om me op te frissen en andere kleren aan te trekken. Ik zocht vervolgens al mijn boeken bij elkaar, en ging naar beneden om te ontbijten.

Eenmaal beneden aangekomen merkte ik dat ik nog maar een kwartiertje had, om te ontbijten en eten én drinken voor op school bij elkaar te zoeken. “Dat wordt weer haasten”, dacht ik bij mezelf. Na 20 minuten vloog ik de deur uit, om met een rap tempo naar de trein te fietsen. Eenmaal aangekomen op het station stond de trein al op het punt van vertrekken, ik smeet mijn fiets aan de kant en vloog de trein in. Ik ging op de dichts bij zijnde stoel zitten om uit te puffen. “Shit”, zei ik hard op, toen ik me realiseerde dat ik vergeten was mijn ov-chip te scannen. Ik zie de conducteur voor mijn neus in het halletje kaartjes controleren. “Oké, Susan”dacht ik bij mezelf, “je kunt nu blijven zitten en bidden dat hij deze coupé niet in komt, of je kunt nu opstaan en weg lopen”. Ik besloot voor het eerste te gaan, en bleef zitten. Gelukkig stond het geluk aan mijn kant en ging de conducteur de bovenste coupé in. Ik zuchtte, “gelukkig”.

Opeens minderde de trein vaart. En kwam de trein in een rap tempo tot stil stand. Er werd iets om geroepen, ik kon het niet verstaan. Er kwamen een stel mannen met bivak mutsen op de coupé binnen. Ze schreeuwden “Iedereen op de grond”. Ik dook op de vieze vloer, tussen de twee rijen stoelen waar ik zat. Weer schreeuwden ze “Gooi alle mobieltjes, Ipods en sieraden in het het gangpad!” Er stond iemand razend snel op, en probeerde een van de mannen te overmeesteren met een mes. De man was duidelijk verrast, maar liet zich niet overmeesteren. Hij trok zijn pistool en schoot de man die zojuist opgestaan was neer. Het was een luide knal, gevolgd door gegil en een doodse stilte. Iedereen die zich zojuist nog probeerde te bewegen lag nu doodstil. En we voerde de opdracht als een stel manke honden uit. Een van de mannen in de bivak mutsen liep dreigend met het pistool door het gangpad, terwijl een ander alle kostbare spullen in een zwarte tas verzamelde. Er begon een vrouw zacht te huilen, ze had duidelijk van angst in haar broek geplast. Ik kon het net vanuit mijn ooghoek zien. Een van de mannen, die zojuist nog in het gangpad stond mensen te bedreigen, liep dreigend op haar af. En zei, “Ha!, jongens moet je kijken, er heeft er een het in haar broek gedaan!”. Er klonk luid geschater. Ik kon 5 schaterlachen van elkaar onderscheiden, en nam aan dat ze met z’n vijven waren. De man bleef de arme vrouw belachelijk maken. Ik wou haar een bemoedigende blik toe schenken, maar durfde me niet te verroeren.

Ik hoorde een stations fluitje “FFFFRRRRUUU”, ik schrok wakker. “Shit!”, zei ik hard op. Ik had zojuist mijn station gemist! Ik voelde de adrenaline door mijn lichaam stromen. Nu kwam ik dus écht te laat!