H 4.4 - 12 jaar

Ik lag nog steeds op de grond en ik bleef de man voor me aanstaren. Ik keek naar mijn ouders die vastgebonden waren en tape over hun monden hadden.
'Weetje Noah, toen we je voor het eerst onderzochten, hadden we nooit resultaat. Nu ik de laatste onderzoek had bekeken zag ik vreemde vlekken op de plek bij je oog.
De litteken bij je oog is niet iets gewoons. Een litteken eindigd nooit in een moedervlek,' sprak hij en kwam naar me toe. Hij pakte me vast bij mijn keel en trok mijn shirt uit.
De kou van de wind die door het steegje blies deed me rillen met mijn tanden.
Ik kreeg weinig adem doordat hij me stevig vast had en de dokter liet los. Ik kwam hard met mijn hoofd op de stenen.
Een straaltje bloed liep uit mijn neus op de grond en vermengde zich met zand.
De man trok me naar de muur en bond mijn armen met een stevig stuk touw vast aan de ring van een luik.
'Een twaalf jarige aanvallen, wat denken jullie wel?' wierp ik naar de dokter, die met een ruk ondraaide en op mijn hoogte hurkte. Met bruit geweld, greep hij mijn kaak vast en trok die omhoog, zodat ik hem moest aankijken.
'Volgens mij ben je geen twaalf jarige Noah, volgens mij ben je eerder een atoom deeltje,' zei hij zacht en ik keek hem geschrokken aan.
Atoomdeeltje? Waar had hij het over?
'Hoe bedoel je atoomdeeltje?' Vuurde ik in angst en spuug in zijn gezicht.
Hij stapte achteruit en keek me woest aan.
Hij greep mijn vaders geweer van de grond en richte die op mij, maar ik bleef hem strak aankijken, ook al voelde ik een vreselijke angst in mijn lichaam. Mijn shirt lag achter hem en de zak met vuurwerk dicht bij mijn ouders.
'Waarom doe je dit,' riep ik weer. De dokter lachte kort.
'Waarom ik dit doe? Omdat ik dit acht jaar geleden wilde doen, toen jou echte moeder van je beviel, wist ik dat er iets apparts was. Ik wist dat er veel mis was met jou ouders.
Jouw vader was geschift, hij dronk veel en liet mij achter als vuil. We waren vrienden weetje, we waren broers voor het leven en toen kwam jij.'
Ik bleef hem aankijken met zowel woede als angst in mijn ogen.
'Alsof het mijn schuld was dat ik geboren werd, mijn vader heb ik niet eens gekend,' vuurde ik terug. De dokter pakte uit zijn jas een kleine revolver en richte het op mij.
Zijn ogen keken krangzinnig.
'Je vader had me al een jaar geen contact meer gelegd met me tot ik erachter kwam dat hij aan radioactieviteit stierf, en jou moeder die steeds slechter werd dat gepaard ging met haaruitval, en jij bleef een gezond kind met dat ene mysterieuze litteken in je ooghoek.'
Ik volgde hem niet meer en wist niet waar het naartoe ging.
Ik voelde dat mijn ogen begonnen te prikken en ik moest me inhouden om niet te huilen.
'Zie ik daar nou tranen opkomen, want als je ook maar een druppel op de grond laat vallen, dan zal ik...' Hij kon zijn zin niet afmaken of hij kwam al op me af en sloeg hard met de handvat van zijn revolver tegen mijn hoofd, waardoor ik mijn zicht verloor en zakte weg in de duisternis.