De jongen van de bieb

De volgende dag zat Roos weer in de schoolbieb. Het was middagpauze en weer regende het.
Het was al donderdag. Morgen en volgende week nog en dan was het eindelijk een weekje herfstvakantie. Ze had er zin in.
De vrouw achter de balie keek even naar Roos. Vlug stopte Roos de rest van haar fruitsalade in haar mond. Ze ging met haar rug naar de vrouw toe zitten en keek strak in haar wiskunde boek. Ze snapte er weer eens helemaal niks van. Rot vak was het ook. En dan ook nog in het Engels... Kon iemand haar maar helpen. Nog een onvoldoende kon ze niet gebruiken.
Net tijdens natuurkunde werd ze al uit de les gehaald door de conrector om over de spiegel te praten. Ze had gelogen, net als tegen haar vader, en had gezegd dat ze haar moeder gewoon zo miste. Gelukkig begreep hij het. Jeffrey hoefde de schade niet te betalen.
Roos had al weg willen lopen, toen de conrector over haar slechte cijfers begon. Bah! Ze had al zo gehoopt dat hij er niet over zou beginnen, wel dus! Ze moest nog harder gaan werken. Ze staat nu op blijven zitten. Als ze wiskunde nou zou kunnen ophalen tot een zes en Spaans tot een acht...
Nu stond ze voor Spaans een zeven. Als ze daar een acht van kon maken had ze twee compensatie punten. En dan nog wiskunde een zes, dan zou ze op overgaan staan. Maarja... wiskunde ging haar nooit lukken. Hoe hard ze ook haar best zou doen.
"De bibliotheeksecretaresse is streng hè?"
Roos schrok op uit haar gedachten. Naast haar zat de jongen die ze gisteren ook al had gezien in de schoolbieb, en die ze helemaal had uitgescholden. Roos slikte haar fruitsalade in een keer door. Meteen barste ze uit in een vreselijke hoestbui.
"Gaat het?" de jongen klopte op haar rug. Een stuk fruit vloog met een boog door de bieb, recht tegen het achterhoofd van de bibliotheeksecretaresse aan. Roos en de jongen draaide zich vlug om en vluchtten de schoolbieb uit. Proestend van de lach stonden ze in gang, die gelukkig leeg was.
Langzaam werden ze stiller. Eigenlijk voelde Roos zich schuldig van gisteren. Ze was gewoon verdrietig en boos tegelijk en dat had ze op die arme jongen afgereageerd.
"Zeg uh... Het spijt me van gisteren. Ik was niet helemaal mezelf. De laatste tijd maak ik niet zo heel veel leuke dingen mee."
De jongen glimlacht. "Het geeft niet. Ik was misschien ook niet erg aardig. Het spijt mij ook. En iedereen heeft wel eens een moment in zijn leven dat het niet helemeaal goed gaat. Het belangrijkste is dat je in jezelf blijft geloven, no mather what!"
Roos moest even slikken bij deze woorden. Ze glimlachte flauwtjes.
De jongen schraapte even zijn keel. "Ik ben James."
"Roos."
"Leuke naam."
Roos bloosde.
"Zeg uh, ik zag je net bezig met wiskunde. Zit je in de tweede? Dat heb ik vorig jaar ook gehad. Het leek alsof het niet heel goed ging."
Roos zucht. "Nee dat ging het ook niet. Mijn hoofd staat totaal ergens anders." Voordat Roos het weet gooit ze alles eruit. Ze vertelt over Lorena, Sanne, Bella, haar moeder die overleed, de verhuizing naar Engeland, de ontmoeting met Blacky en Jessey, Sunshine Valley, Joey de stalhulp en alle andere lieve stalhulpen, Wonder en ook vertelt ze hoe erg ze gepest wordt.
James schrikt er van. "Ja ik ken Avery wel. Ze is blijven zitten en doet de tweede voor de tweede keer. Ik zat vorig jaar bij haar in de klas. Ze pestte mij ook heel erg omdat ik goed in wiskunde was en een 'stomme' bril op mijn neus heb. Ze was alleen aardig tegen mij als ze iets van me wilde. Mijn wiskunde, scheikunde of natuurkunde huiswerk bijvoorbeels. Gelukkig ben ik nu van haar af."
Roos was verbaasd om dit allemaal te horen. Heel lang wilde ze al iemand die haar situatie op school helemaal zou begrijpen. Jessey en het andere personeel op Sunshine Valley weten het, maar niemand heeft echt hetzelfde meegemaakt.
James vertelde verder. "Mijn moeder overleed toen ik nog maar zeven jaar was. Mijn vader is toen gaan drinken omdat hij er niet mee om kon gaan. Hij hield gewoon zo veel van haar." Tranen sprongen in James ogen. Roos legde een arm om hem heen.
"Je hoeft het niet te vertellen als je wilt."
James haalde even diep adem en veegde zijn tranen weg. "Jawel. Het lucht op om erover te praten."
Roos knikte.
"Ik heb toen heel lang voor mijn vader gezorgd. Toen ik dertien was en in de eerste zat, barste ik tijdens de les uit in een huilbui. Na de les heb ik toen alles aan mijn mentor vertelt. Zij heeft toen met mijn vader gepraat. Dat was vreselijk. Hij was dronken en ik schaamde me kapot.
Mijm mentor probeerde mijn vader over te halen om naar een afkickcemtrum te gaan, maar hij wilde er niks van weten. Ze probeerde mijn vader uit te leggen hoe het voor mij was. Maar het leek hem niks te kunnen schelen. Nadat mijn mentor weg was kreeg mijn vader een woede aanval. Hij stompte me helemaal in elkaar.
Vanaf toen was het slaan een gewoonte geworden. Steeds vaker sloeg hij me. Ik durfde het nu al helemaal niet meer aan iemand te vertellen, want ik was bang dat diegene me dan weer wilde proberen te helpen door met mijn vader te gaan praten.
Op school praatte ik heel vaak met mijn mentor uit de eerste. Ik kon echt geweldig met haar praten. Ze beloofde het aan niemand te vertellen en dat heeft ze ook nooit gedaan. Een maand geleden kreeg ik te horen dat ze met pensioen was gegaan. Ik mis haar heel erg. Ik heb haar nooit laten weten hoe belangrijk ze voor me was."
Een traan rolde over James zijn wang.
Roos slikte. Haar problemen leken niks vergeleken met die van hem.