005

‘Een player,’ zeiden mijn vriendinnen, toen ik hen al schreeuwend duidelijk maakte dat ik met jou wilde dansen. ‘Hij heeft het typische gezicht van iemand die jou ongelukkig gaat maken.’
Ik wist niet hoe dat gezicht eruit moest zien, maar het was in elk geval niet dat van jou. De meeste mannen zijn grof gebouwd, met bijna vierkante kaken en te weinig haar op hun hoofd. Bouwvakkerstypes, noemde mijn vader die. Ik wilde geen bouwvakker. Ik wilde een student van de universiteit, dat geef ik toe, iemand met wie ik op mijn eigen niveau kon communiceren. Iemand die net als ik snapte hoe de wereld in elkaar zat.
Vanaf de eerste zin gaf jij mij het gevoel dat ik bijzonder was. Het kwam niet door wat je zei, want zonder het te weten hield je je aan de regel om nóóit tegen een meisje te zeggen dat ze er leuk uitziet – meisjes horen dat zo vaak dat het geen indruk meer maakt – maar door de manier waarop je me vasthield. Ik weet dat het waarschijnlijk door de alcohol komt, dat die de avond voor ons allebei zo intens maakte, maar daar gaat het niet om: het gaat erom dat die avond intens wás.
We raakten elkaar kwijt. Ik vond dat niet erg, want ik zou je weer zien. Een stem, een combinatie van wijn, cocktails, tequila en mijn intuïtie, vertelde me dat we elkaar zouden tegenkomen, dat die dans slechts de proloog was van een dik boek.
En wat voor boek, Thomas. Godverdomme, wat voor boek.
Je kent de geschiedenis zelf misschien nog wel beter dan ik. En aangezien een boek niet alleen een proloog en een verhaal verdient, schrijf ik nu de epiloog, een afsluiting, zodat we door kunnen gaan met ons leven. Er is ook een tweede reden dat ik je schrijf, eigenlijk de reden waar deze hele brief om draait. Ik noem hem nu al, want ik weet dat je misschien niet alles leest, en dat is je goed recht.
Ik schrijf je niet vanwege hetgeen wat jij hebt gedaan. Ik schrijf je vanwege hetgeen wat ik heb gedaan en de spijt die ik daarvan heb. Het was gewoon, ja, het was natuurlijk helemaal niet gewoon, en ik weet dat ik heel blij mag zijn dat je mij vandaag niet overhoop hebt geschoten. Je wilde het wel, dat snap ik. Ik had het zelfs gesnapt als je het had gedaan.
Daarom zal ik degene zijn die gaat boeten. Tenslotte is het mijn schuld, ben ik degene die jouw leven bijna kapot heeft gemaakt, en ben ik degene die door de maatschappij gehaat moet worden. Ik veracht mezelf. Ergens kan ik nog steeds niet geloven wat ik jou heb aangedaan, dat ik echt degene ben geweest die verantwoordelijk was voor die rotzooi, en ook dat spijt me. Ik heb een te hoge dunk van mezelf, vrees ik.
Voel je alsjeblieft niet klote over hetgeen wat ik dadelijk ga doen. Ik doe het omdat ik het je verschuldigd ben. Ik doe het zodat jouw vrienden je zullen geloven wanneer je vertelt wat voor kutwijf ik ben.
Ik doe het omdat ik van je houd.