11 - Robin van Persie

"Ik kom gauw weer langs, dat beloof ik je," zeg ik gemeend. Ik zette een stap naar de deur toe en trok hem zachtjes open. De anderen zullen al vast wel in hun kamers te vinden zijn, dus het was van hoogst belang dat ik rustig was op dit tijdstip. Vlug draaide ik me om. Ik kon nog net een glimp opvangen van Rosalie die haar armen om me heen had geslagen alsof ze me nu al miste. Al wilde ik me hierdoor niet gaan bedenken, want ik moest morgen er vroeg weer uit voor de allerlaatste trainingen. Opnieuw liet ik mijn ogen over haar heen glijden, en kon ik langzaam concluderen dat ze het wel begreep. Op die manier ken ik haar ook.
Snel drukte ik een kus op haar voorhoofd, voordat ik vertrok en de deur achter me sloot. Ik durfde haar weliswaar niet alleen achter te laten, maar ik wist dat ze binnen een paar minuten weer gezelschap kreeg van haar moeder. Dat stelde me toch wel gerust. ik moest moeite doen om niet te glimlachen, dus toen deed ik het uit mezelf dan toch maar. Ik wist het gewoon zeker, en nu echt. Geen twijfels meer, niemand die het geluk in de weg kan zitten. ik beet op mijn onderlip, haalde diep adem en vervolgde mijn route naar mijn eigen hotelkamer waar Arjen op me zou blijven wachten. Daar aangekomen, stond ik opeens stil.
Hoorde ik dat nu goed? Of was er iets aan de hand met mijn oren? Arjen was niet alleen. Hij had bezoek. En dit keer was het geen vrouw.
"Zoals ik al zei: ik weet niet hoe Robin hierover denkt, maar ik hoop dat hij beseft wat hij hiermee aan kan richten, ook binnen het team."
Mijn ogen werden vanzelf groot. Dit kon hij niet maken. Ik staarde voor me uit en leek niet te kunnen bewegen. Hij sprak over me alsof hij te laf was om het recht in mijn eigen gezicht te durven zeggen. Maar nee, hij laat het Arjen weer opknappen. Want hij was degene die het team bij elkaar hield. Alsof Robin er niet meer toe deed, had hij vast gedacht, toen hij het aan Arjen ging vertellen. Weer moest ik moeite doen om mezelf in te houden, proberend om niet boos de kamer in te stormen. Ik ging dit anders aanpakken. Ik voelde daarbij ook enorm veel medelijden met Arjen. Ik wist altijd precies wat er door hem heen ging bij dit soort dingen. Ik hield mijn hoofd erbij toen er een stem luid begon te praten, gevolgd door zware voetstappen.
"Ah, Robin. We hadden het net over je," klonk de schijnheilige stem van Louis. Bingo. Ik trapte niet meer in zijn belachelijke spelletjes. Ik wist precies waar hij mee bezig was. En dat zou heel snel afgelopen zijn. Maar eerst moest ik zorgen dat de rest er niks over te weten kwam. het moest strikt geheim blijven.
Toen zette hij een stap en kwam hij naast mij te staan. "Je hoeft voor mij niet bang te zijn, Robin," lachte hij verder.
"Ik heb al jouw plannetjes wel door. Of dacht je soms dat Arjen mij niks vertelde?" Hij gaf me nog een schouderklopje, voordat hij rechtdoor liep naar zijn eigen kamer. Hij mocht denken dat hij alles zomaar kon beslissen, dat hij al het recht daartoe had. Maar dat heeft hij nog steeds niet. Spelers belissen nog altijd zelf of ze vertrekken of niet. "Ik wist niet dat je zo goed was in acteren," complimenteerde ik mijn beste vriend, toen hij de deur achter zich dicht deed.
"Als je wil mag je me wel vaker voor dit soort dingen vragen," knipoogde hij. Hieruit kon ik opmaken dat ik altijd op Arjen kon vertrouwen. En hij op mij.
Het plannetje begon zijn vruchten af te werpen. Louis dacht dat Arjen mij bezig was om me over te halen, terwijl hij eigenlijk aan mijn kant stond,
En net wanneer iemand zijn mond voorbij praat, zoals Arjen prima geacteerd heeft, was hij in onze val getrapt. Dit was nog maar het begin.
Over mijn schouder zag ik Arjen zijn ogen rollen. "Binnen de kortste keren zijn wij hier weg," zei ik, en onze handen raakten elkaar voor een highfive.

----

Robin's plan met Arjen is begonnen! Wie denkt er al iets weten te ontmaskeren?