OO1. Cameron Daniël Brooklyn

Ik opende langzaam mijn ogen. Waar was ik? Ik probeerde langzaam overeind te komen wat overigens niet lukte. Ik bestudeerde de kamer en kreeg al snel het idee dat er iets flink mis was. Ik verplaatste mijn handen naar mijn hoofd en voelde een buisje tegen mijn arm aan tikken. Wat was dit? Het buisje begon in een zak met vloeistof en eindigde in mijn hand. Ik keek naar een monitor waar mijn hartslag op te zien was. Ik was dus in het ziekenhuis. Ik drukte op de rode knop naast mijn bed. En 5 seconde na mijn actie stond er een verpleegster aan mijn bed. 'Hallo meneer Brooklyn, ik ben Alice' ze keek me lief aan en drukte op een soort van pieper. 'De dokter is binnen 2 minuten bij u' zei Alice. Ik knikte en keek weer naar de monitor. Wat in godsnaam is er met me gebeurd? Was ik betrokken bij een gevecht? Of misschien wel bij een ongeluk of was ik gewoon verward? Ik wist niet meer wat ik moest denken en besloot mijn gedachten uit te schakelen. Gewoon nergens aan denken en rustig wachten op wat de dokter te zeggen heeft. Een man met een lange witte jas kwam de kamer binnen en keek me vriendelijk aan. 'Hallo Cameron ik ben dokter Gray' hij schreef wat op zijn formulier en keek me daarna weer aan. 'Denkt u dat u klaar bent voor wat testjes?' Zei de dokter. 'Ik denk het' waren de eerste woorden die mijn mond verlieten. 'Kunt u mij wat vertellen over het ongeluk?' Ik schudde mijn hoofd. 'Misschien wat over uw familie?' Alweer schudde ik mijn hoofd. 'Vrienden of hobby's?' Alweer schudde ik mijn hoofd. 'We laten voor de zekerheid een scan maken voordat ik een conclusie vast stel’ zei de dokter. 'Wat is er mist met me' zucht ik. 'U herinnert zich helemaal niks meer van gister of over vroeger?' zegt de dokter. Ik schud mijn hoofd en begreep wat de dokter dacht. 'Geheugenverlies?' vroeg ik. De dokter knikte en begon een gesprek met de zuster over de scan. Heb ik weer. Ik begon wat aan het slangetje te trekken en keek naar de foto's op het nachtkastje. Ik pakte een foto waar ik mezelf op zag met een oudere man, oudere vrouw en een jongen van mijn leeftijd. Dit was overduidelijk mijn familie. Ik zette de foto terug en pakte een foto waar ik op stond met 2 meisjes. Wie zouden dit nu weer zijn ? Misschien mijn zussen ? 'Dokter?' zei ik hees. Hij liep naar me toe en keek me beleef aan. 'Weet u wie deze meiden zijn?' Ik overhandigde de dokter de foto. 'Dat blonde meisje is je vriendinnetje en dat bruine meisje is je beste vriendin vertelde je moeder me' ik moest lachen en bekeek de foto nog eens. 'Mooie meiden' zei ik lachend. 'De zusters zullen u even meenemen voor nog een paar testjes en scans' ik knikte en zette braaf de foto terug. 'kom maar op' zei ik lachend. De zusters hielpen me overschakelen van bed en reden me naar een anderen kamer. In het midden van de kamer stond een groot toestel. ‘U kunt hier plaatsnemen' zei Alice. Ze schoof een plaat uit de machine en wees ernaar. 'Op die plaat?' vroeg ik verbaasd. Ze knikte en hielp me om op de plaat de komen. 'U moet doodstil blijven liggen voor de scan of anders moet het hele ritje weer opnieuw' zei Alice. ik knikte en deed net alsof ik dood lag. '3,2,1' telde ze af. De plaat werd het toestel ingeschoven en ik lag daar maar. Kom op Cameron, het zal allemaal wel goed komen. Zo'n geheugen verlies is niet het einde van de wereld toch? Het komt allemaal goed. Misschien krijg ik me geheugen weer terug. Je weet maar nooit!

De scan ging zoals verwacht en gaf aan dat ik geheugenverlies had. Het was inderdaad moeilijk om hier mee te dealen. Want aan de ene kant wist ik niet wat ik miste. En aan de andere kant miste ik mezelf. Ik staarde wat naar de witte muren en spitste mij oren. Niemand. Het was stil in de gang. Ik verveelde me absoluut kapot hier in dit saaie ziekenhuis. Er was geen zak te doe. Misschien een beetje tv kijken of praten met een zuster maar thats's it. Ik schrok op uit mijn gedachtes en zag het meisje van de foto bij de deur staan. 'Kan ik binnen komen?' Zei ze zacht. Ik knikte en wees naar de stoel naast me. 'Ik heb gehoord van de dokter wat er aan de hand is, dus ik denk dat je mij ook niet meer kent?' Zegt ze voorzichtig. Ik schud mijn hoofd 'sorry, ik wou dat het anders was' het was even stil en we wisten beide niet wat we moesten zeggen. 'Zou je wat over jezelf willen vertellen?' Vroeg ik om de stilde te verbreken. 'Uhm ja hoor' zei ze twijfelend. 'Ik ben Emily, en we zijn al vrienden sinds dat ik me kan herinneren' ze pakte voorzichtig mijn hand en keek me aan. 'Ohja, ik doe aan kunstschaatsen maar ik hou er ook van om te zingen' ik grinnikte waardoor Emily moest lachen. 'Niet lachen het is niet grappig' zei ze. Emily keek verlegen naar beneden en wist niet meer wat ze moest zeggen. Ik bekeek haar goed en ze was absoluut prachtig. Ik zou niet weten waarom ze zo verlegen is met dat lijf en gezichtje. 'Je bent echt ontzettend knap wist je dat?' Zei ik met een verleidelijke lach. 'Cam stop! Je hebt een vriendin weet je nog' Emily schrok van haar reactie en sloeg haar handen voor haar mond. 'Sorry' zei ze zacht. Ik schudde mijn hoofd en moest lachen om de reactie van Emily. ‘Het heeft niks joh’ wuifde ik het onderwerp weg. 'Vertel is wat over mij' zuchtte ik. 'Nou je hebt dus een vriendin, ze heet Rebecca en ze is super populair bij ons op school, net als jij' mijn mond viel open. 'Wat? Ben ik populair? Dat is gek' zei ik lachend. 'Ja mega erg, maar je blijft wel vrienden met mij dus je hart zit op de goede plek' ze liet mijn hand los en keek naar beneden. 'Absurd! Zo'n knappe meid als jij daar zouden ze in de rij voor moeten staan!' Riep ik. 'Sjjj er liggen hier zieke mensen' zei ze zacht. Ik begon te glimlachen en keek naar het fotoboek van Emily. 'Wat heb je vast' vroeg ik nieuwsgierig. 'Nou ik wilde het eigenlijk geven op je verjaardag, maar dit leek me een beter moment' ze overhandigde het boek 'het zijn foto’s van jou en hoe je bent zeg maar' zei Emily. Ik knikte en sloeg het boek open. 'CAMMIE' hoorde ik een meisje gillen. Ze vloog me om de nek en drukte kusjes tegen mijn lippen aan. Geschrokken liet ik het boek vallen. 'Je kunt gaan Emily' zei het meisje. Emily stond op en zwaaide even. 'Wow stop, waarom stuur je haar weg?' Zei ik boos. 'Zo gaat het al sinds dat wij daten Cam?' Zei het meisje dat dus mijn vriendin bleek te zijn. 'Ow' zuchtte ik. Emily heeft ondertussen de ruimte verlaten en ik bleef achter met mijn "vriendin" 'Rebecca ik wil niet vervelend zijn maar je weet dat ik geen idee heb wie je bent?' Zei ik zacht. Rebecca's mond viel open. 'Geheugenverlies' zuchtte ik. Ik zag dat het lieve gezicht van Rebecca veranderen in tranen. 'Het spijt me zo' zei ik zacht. Rebecca schudde haar hoofd en liet haar haren voor haar gezicht hangen. ‘Dit kan niet, wil je het nu uitmaken ?’ zei ze bang. ‘Rebecca dat weet ik toch helemaal niet, misschien krijg ik me geheugen terug en dat is het uit en dan baal ik’ Rebecca knikte begrijpelijk. ‘Dus ik pak me leven op zoals mensen mij vertellen zoals het is’ legde ik Rebecca uit. ‘Oh oke, dus we blijven nog steeds een setje?’ vroeg ze. Ik knikte en tilde het boek van de grond. ‘Wat is dat’ zegt ze nieuwsgierig. ‘gekregen van Emily’ zei ik kortaf. ‘Het bezoek uur is voorbij jongedame’ Rebecca drukte een kus op mijn wang en verliet samen met de zuster de kamer.