Dag 29: 26-07-2014

O… Hoe nietig ben ik als mens? Er is zo veel om me heen dat ik niet ken en dat ik nooit zal zien. Er is zo veel dat ik niet zal weten, maar waar ik toch onlosmakelijk mee verbonden ben.
Kan ik ooit voortleven on al die onzekerheid? Ik weet het niet… Ik weet het niet en ik wil het niet weten. Niet echt. Die grootsheid maakt me bang; ik ben ook maar klein.
Zolang als ik me kan herinneren, heb ik me afgevraagd hoe het is om op een ster te zitten, je voeten te laten bungelen en terug te kijken op onze planeet… Onze planeet die we van zo ontzettend dichtbij zien, dat het is alsof we ons onder een microscoop bevinden. We zijn maar een speldenknopje vanaf die ster.
Toch is deze wereld om ons heen al zo groot… Zo groot dat ik me afraag of er wel iemand is die ooit alles gezien heeft. En dan bedoel ik ook echt álles.
Ik kijk omlaag, vanaf mijn ster en besef dat zelfs ik – hier op deze hoogte – niet alles van die aarde kan zien. Details zijn vervaagd… Alles is blauw, besprenkeld met witte vlokken.
Ik schudt mijn hoofd. Ik ben zó nietig… Zo onderschikt aan die onafhankelijke planeet die zich dag in dag uit om de zon wentelt, zonder zich bewust te zijn van wat er zich afspeelt op die bodem… Oorlogen woeden, de natuur wordt gevreesd en getart. Alles wordt gedaan om het leven dragelijk te maken, maar uiteindelijk is mijn ster de enige veilige haven, tot ook zij besluit ermee op te houden. Uiteindelijk besluiten we allemaal om er mee op te houden.