Dag 28: 25-07-2014

Daar lagen ze dan. Zo voor het oprapen. Mark Davis keek zijn ogen uit toen hij het strand zag dat bezaaid was met die kostbare schepsels… Voelde hij medelijden met hen, nu hij wist dat zouden sterven? Nee. Niet de minste vorm ervan. Het was heerlijk werk. Hij genoot ervan.
Al op jonge leeftijd had hij gemerkt dat hij niet van dieren hield, omdat ze puur en onschuldig leken, maar omdat het heerlijk was om hun kopjes tegen de grond te drukken met de zool van zijn schoen en dan te wachten tot het bloed hun schedel verliet nadat die eens flink gekraakt was.
Het was dan ook niet vreemd dat hij er zijn ‘beroep’ van had gemaakt om zeehondjes te vangen en ze eigenhandig naar de andere wereld te helpen. Of waar ze dan ook naartoe gingen. Slachterijen, musea, rijke lui die veel over hadden voor hun vacht…
Mark keek toe hoe het schip langzaam dichterbij zijn kleine slachtoffertjes kwam, hij kon ze bijna ruiken. Hij zocht naar hun moeders, die in de buurt waren, maar ook gemakkelijk te overmeesteren. In het water waren ze sneller, maar de meesten van hen zouden niet zo ver komen. Daar zou hij wel voor zorgen. Netten zouden worden uitgegooid en ze zouden hun laatste momenten in gevangenschap doorbrengen.
Hij wreef vergenoegd zijn handen warm en pakte zijn knuppel vast. Schieten zou hun mooie pels kunnen bederven met bloedvlekken en kogelgaten. Of hun botten zouden breken onder zijn klappen of dat hij hen per ongeluk een oog uit zou steken, zou niemand wat kunnen schelen.
Met zijn andere hand greep hij de reling vast en wachtte tot het schip tot stilstand was gekomen. Het was nog enkele meters naar het strand, die hij met liefde op zijn laarzen zou afleggen, maar een kleine boot was sneller en hield hem droog en fit, waardoor hij meer energie kwijt kon in het doden van de diertjes, die nog geen kwaad zagen in het aanmerende schip.
Heerlijk.
Mark liep naar het benedendek, zodat hij als een van de eersten de boot op kon stappen. Zijn enthousiasme was blijkbaar duidelijk te zien bij zijn metgezellen, want ze schudden hun hoofd toen hij hen glimlachend toeknikten.
Mark kon het goed met hen vinden, maar ze begrepen zijn voorliefde niet. Ze schepten er geen plezier in om de dieren het leven te zien laten. Zij dachten enkel aan het geld dat het hen opleverde en waren bereid daar een prijs voor te betalen. Zo simpel was het.
Wat dat betrof, zou hij altijd alleen blijven. Alleen met zijn passie om van te houden.