De Zuidelijke Waterstam - 44

“Even kijken, waar was ik gebleven. Oh ja. Deze brutaliteiten bestonden onder meer uit scheldpartijen en bevelen negeren of ontzettend veel tijd te rekken vooraleer deze uit te voeren.”
“Juist ja.” Ik zuchtte. “Jirou, wat heeft u hierop te zeggen?”

“Ze wilden ons helemaal niet helpen!”, schreeuwde hij. “Ze…” Ik onderbrak hem.
“Ik heb het over die scheldpartijen en het weigeren bevelen normaal uit te voeren.”
“Ik heb alleen maar de waarheid gezegd! Dat ze luie, domme, achterlijke, leugenachtige…”
“Ik begrijp het”, onderbrak ik hem. “Sicho, enige verdediging?” Sicho staarde me geschrokken aan. Een paar keer opende hij zijn mond om iets te zeggen, maar er kwam geen geluid uit.
“Prinses Lizzie, mag ik voor deze jongeman spreken?”, vroeg prinses Yue aarzelend. Ik knikte, ik begreep dat Sicho op dit moment weinig rationeel zou kunnen inbrengen. “Nou, ik moet zeggen dat ik vermoed dat de beschuldiging correct is en hij gedaan heeft wat de commandant zei, maar in het licht van de gebeurtenissen lijkt mij dat geen misdaad. Ik vermoed dat hij nog worstelde met het verlies van zijn broer en ongetwijfeld ook van andere stamgenoten, toen bleek dat de commandant de beloften van de vuurnatie op een beter leven niet inlosten, integendeel.”
“Hmm…” Ik knikte bedachtzaam.
“Maar dat is lang nog niet alles”, zei de commandant snel. Hij schraapte zijn keel. “Verder wordt de heer Jirou ook beschuldigd van diefstal. Dit houdt in dat hij eten gestolen heeft van de voorraad die de vuurnatie ingeslagen had om door te verkopen aan de leden van de waterstam.”
“Je zorgde dat het onbetaalbaar was, vuile schoft!”, schreeuwde Jirou weer. “Ik probeerde alleen mijn stam te doen overleven!”
“Meneer Jirou, ik moet er toch op aandringen dat u probeert te kalmeren”, zei ik kalm. “Van mij mag u gerust de beschuldigen proberen te weerleggen, maar dan liefst op een kalme manier.” Hij gromde even, sloeg zijn armen over elkaar en keek me uitdagend aan. “Sicho?”, vroeg ik vriendelijk.
“Hij, hij, hij probeerde alleen, de, de stam te helpen, pr-prinses”, stamelde hij. “Echt, echt waar! Hij, hij heeft alles eerlijk uitgedeeld en…” Sicho viel stil. Voor het eerst leek hij echt een oude man, in plaats van de sterke dorpsoudste die ik had leren kennen.