De Zuidelijke Waterstam - 40

“Dat lijken me niet bijzonder veel dossiers”, merkte ik op.
“De rest ken ik uit het hoofd”, zei hij snel.
“Uitstekend, dan kunnen we beginnen.”

Ik keek naar de soldaten en zette ze per twee, telkens een soldaat van Ylein met een van de commandant, aangezien ik die laatsten niet vertrouwde. “Jullie twee, zoek een grote zaal hier in de gevangenis en zet daar eten en drinken klaar voor een grote groep”, duidde ik er twee aan. “Jullie houden een oogje op wie ik daarheen laat brengen.”
“Zoals u wilt, prinses.” Ze liepen de ruimte uit.
“En jullie twee, breng me de gevangenen, één voor één.”
“Allemaal?”, vroeg de commandant weer.
“Jazeker”, zei ik kalm. “Desnoods gaan we dagenlang door tot ik iedereen gezien heb.”

Niet veel later werd de eerste man binnen gebracht door de twee soldaten.
“Naam?”, vroeg ik kalm.
“R-ryuu”, stamelde de man.
“Ryuu.” Ik knikte bedachtzaam. “Commandant, waarvan wordt deze man beschuldigd?”
“Hij was zich aan het trainen in het gevecht.”
“Ryuu, wat heeft u daar op te zeggen?”
“Ik, ik was gewoon aan het watersturen! Er was toch gezegd dat dat weer mocht en… Alstublieft, ik, ik…” De man was doodsbang. Ik wachtte even, maar hij ging niet verder.
“Sicho, heb jij nog iets ter verdediging te zeggen?”
“Het was een standaard watersturingstraining, prinses, zoals we voor de oorlog altijd deden.”
“Prinses Yue, uw mening?”
“Vrijlaten”, zei ze kalm.
“Dat denk ik ook”, zei ik met een glimlach. “Wachters, breng hem naar de ruimte waar hij kan eten en drinken. Vanavond kan hij terugkeren naar het dorp.” De man staarde me stomverbaasd aan.
“Het is goed, Ryuu”, zei Sicho naast me. “Prinses Lizzie van de Vuurnatie is hier om ons te helpen, net als prinses Yue van onze zusterstam natuurlijk. Vanavond zie je je gezin weer.”
“Ik, ik kan het niet geloven”, stamelde de man.
“Kom mee, meneer”, zei de soldaat van Ylein. “We brengen u naar een ruimte waar u even kan bekomen.” De man liep mee met de soldaten en niet veel later brachten die de volgende binnen.