W48

Het treintje van de achtbaan was volledig gevuld met hun groep. Ze werden gewaarschuwd zich stevig vast te maken om er niet uit te vliegen. Voor ze het goed en wel beseften, hadden ze de eerste looping al achter de rug, het ging ontzettend snel. De achtbaan ging stijl omhoog, bijna loodrecht, en op de top van de helling stond hij even stil, zodat ze een paar seconden van het uitzicht konden genieten, voor ze met een duizelingwekkende vaart naar beneden schoten en de ene looping na de andere maakten.
Plots zag Bloom dat ze recht op een afgrond afstevenden, het spoor eindigde. Ze schreeuwde het uit en de anderen, die een tel later beseften wat er aan de hand was, deden hetzelfde. Op het laatst ging het treintje een stukje omhoog, voor het spoor eindigde en ze door de lucht vlogen.
“Help!”, schreeuwde Stella.
“Doe iets!”, vulde Riven aan. Maar nog voor één van de Winx voldoende bij hun positieven gekomen was om in te grijpen, landde het treintje weer netjes op de sporen en reed verder. Iedereen haalde opgelucht adem en even ging het wat rustiger, voor ze nog een paar loopings maakten en nadien plotsklaps weer in het station tot stilstand kwamen.
“Wow, dat was een heftig ritje”, mompelde Timmy. Allemaal liepen ze wat wankel.
“Nu iets rustiger graag”, zei Flora.
“Ja, liefst”, verzuchtte Helia. Tecna lachte.
“Ik heb niet als eerste hiervoor gekozen hé. Maar kom, ik weet wel iets kalm.” Ze volgden haar naar een circustent.
“Over een halfuurtje is er pas een voorstelling”, zei Nabu.
“Dan hebben we nog tijd genoeg om iets te drinken te gaan halen, iets verderop. Ik weet een geweldig kraampje.”

“Wat mag het zijn, dames en heren?”, vroeg de man achter de toog. “Wat een grote groep, en dat voor mijn eerste klanten vandaag. Dat vraagt om iets speciaals.” Tecna grijnsde, ze kwam al naar deze kermis sinds ze een klein kind was en kende de praatjes van de man.