Seven | Afire love
Al ruim een halfuur geleden ben ik geland in het altijd prachtige Lissabon. Geduldig sta ik te wachten bij de bagageband totdat mijn koffer langs komt. In de verte zie ik een mint groen koffertje de hoek omkomen, eindelijk kan ik dit snikhete vliegveld verlaten. Ik greep mijn koffer van de band en draaide me fashionable om, om vervolgens weg te lopen. Over de mail had ik heel wat informatie gekregen met regels en vervoer. Zo was er voor me een taxi geregeld die me naar het hotel zou rijden. Vanaf het hotel zou ik opgevangen worden door iemand uit het team ‘Begeleiding’ van Oranje. Hij zou me vervolgens leiden naar het speciale gedeelte van het hotel waar de spelers ieder hun eigen kamer hebben. Het was een unieke mogelijkheid om hier te kunnen komen. Het was dan ook niet mogelijk om voor een volledige drie maanden er bij te kunnen zijn om afleiding te voorkomen. Ik liep het vliegveld uit en zag zeker tientallen taxi’s staan. Ik twijfelde, pakte mijn telefoon om de mail tevoorschijn te halen. “Miss?” Een vreemde man tikte me op de schouder. “Yes?” antwoorde ik vriendelijk. Heb ik weer. Nog geen minuut sta ik buiten het vliegveld van Lissabon en meteen al mensen om me heen. “Miss Cillessen?” zegt de man nog eens. “Cillessen, yes.” Even moet ik lachen om de manier hoe de man Cillessen uitspreekt. Ik loop achter de man aan die vervolgens mij koffer overneemt, de deur voor me opent, me laat instappen en zelf mijn koffer in de kofferbak doet. Als pure luxe voelde dit. De chauffeur reed zonder iets te zeggen het centrum van Lissabon uit. Ik voelde de trillingen van mijn telefoon en zag dat Jasper belde. “Fris en fruitig aangekomen in Lissabon, zegt u het maar,” zeg ik nadat ik het telefoongesprek geopend heb. Ik hoorde hem lachen, en een warm gevoel kreeg ik van binnen. Ineens was ik zo dichtbij hem. “Hoe lang doe je er nog over om bij het hotel te zijn?” “Hoe moet ik dat nou weten? Ik stap net bij iemand die me ‘Miss Cillessen’ noemt in de taxi. Mag ik eerst daarvan even bijkomen?” Opnieuw hoor ik hem lachen. “Serieus? Miss Cillessen?” Ook ik moet me toegeven om mijn lach niet langer in te houden. “Ja, nooit eerder heb ik dat gehoord. Nog nooit! Maar ik kan er best aan wennen hoor als je dat wilt.” De toon waarop we nu tegen elkaar spreken was uitdagend. Ik hield er van. Het was plagen tegenelkaar, iets wat we continu deden. “Nou, als je dat wilt..” “Nee, wacht, ik zal het even vragen.” Ik haalde de telefoon van mijn oor af. “Sir?” De man keek me aan via de achteruitkijkspiegel. “How long does it take before we arrive at the hotel?” De man keek me bedenkelijk aan. “20 minutes, 20 minutes.” zegt de man vervolgens met een Portugees accent. Snel deed ik de telefoon weer aan mijn oor. “Ik weet niet of je het gehoord hebt, maar het zou nog 20 minuutjes duren.” Ik hoorde dat Jasper de slappe lach had gekregen en hij de stem van de man continu na. “20 minutes, 20 minutes” begon Jasper dan weer. “Ja, wat wil je?” zeg ik lachend. “Niks, we gaan lunchen over 10 minuten.” “Oh,” Mijn mond vormt zich automatisch tot een ‘o’ vorm. “De man die je opwacht bij het hotel zou je naar de kamer brengen waar ook mijn spullen liggen. Vervolgens brengt hij jou ook weer naar mij toe.” Mijn wenkbrauwen schieten een paar centimeters de lucht in. “Een personal assistent?” Een kleine grinnik hoor ik door de telefoon. “Soort van. Maar verwacht er niet veel van, zoveel stelt hij niet voor.” “Ik zou zorgen dat ik niet over hem heen kijk.” zeg ik al lachend. “Nou Faye, ik zie je straks, oké?” Even blijft het stil en neem ik een diepe zucht. “Eindelijk,” is het enige dat ik kan uitbrengen voordat ik de verbinding verbreek.
“Thank you,” zeg ik tegen de chauffeur wanneer hij naar me zwaait en wegrijd. Met mijn handtas om mijn arm, telefoon in de hand en de koffer aan de andere hand loop ik richting de ingang van het hotel. Al snel zie ik een man in pak staan, dat moet hem haast wel zijn. Ik loop zijn richting op en al snel zie ik de man praten. Snel doe ik mijn koptelefoon om mijn nek heen. “Faye Cillessen?” hoor ik hem dan zeggen. Vriendelijk kink ik. Ik had kunnen weten dat Jasper me zo had doorgeven, het was alleen maar plagen. “U kunt mij volgen.” De man liep naar de lift toe en liet mij als eerste binnen. Ik zag hoe de man op de ‘8’ drukte, wat betekende dat we helemaal naar de achtste verdieping gingen. “Fijne reis gehad?” vroeg de man, waarschijnlijk om de ongemakkelijke stilte te voorkomen. “Ja, het was enkel een paar uur vliegen.” De deuren van de lift gingen open en de man liep de lange gangen van het hotel door. Hij haalde een papiertje uit zijn jaszak om voor de zekerheid nog even de checken welk kamernummer Jasper ook alweer had. “317..” hoorde ik hem mompelen. Met een verbaasd gezicht volgde ik de man. Wat ik hoorde klopte vast niet, maar het was waar. Jaspers kamernummer was 317. Toeval bestaat niet, nee dit kan niet; dacht ik alleen maar. Hij opende de deur en liet me binnengaan. “Ik wacht hier wel even,” zei hij terwijl hij de deur ook alweer voor mij dicht deed. Nog steeds in lichte verbazing liep ik de hotelkamer binnen en zag dat Jaspers koffer op de grond lag. Kleding over de stoel en trainingskleding op bed. Ik zette mijn koffer tegen de muur en gooide mijn koptelefoon op bed. Snel liep ik weer richting de deur, ik zou alles later maar eens goed bekijken. Ik wilde Jasper zo snel mogelijk zien.
Reageer (3)
Wauw!! jij schrijft echt geweldig!!
1 decennium geledenNvm, ik weet het al (a)
1 decennium geledenMooi geschreven (: Alleen het laatste deel snap'k niet zo
Wat is er zo speciaal aan kamer 317? Of ik heb weer eens niet opgelet 
1 decennium geleden