~ 001 ~ Sokka ~

De deuren die achter hen door watermeesters werden gesloten, waren zo immens hoog, dat Sokka zich verwonderend omdraaide om ze nog langer te kunnen bekijken. Zo hoog was zijn wachttoren thuis nooit geworden en hij voelde zich behoorlijk klein toen hij zag dat alle gebouwen die bestonden uit sneeuw en ijs zo veel hoger waren dan hij voor mogelijk had gehouden. Nu zag hij het nut van watersturen toch wel in, hoe vervelend de trucjes van Katara soms ook waren geweest. De mensen hier waren volleerde meesters. Zij wisten wel hoe ze met al dat water om moesten gaan.
Hij draaide zich weer om naar zijn vrienden, die net als hij onder de indruk leken van al het wit om hen heen. Aang navigeerde Appa met zijn staf door het water heen, achter de vloot van de Noordelijke Waterstam aan. De enorme bizon kwam langzaam vooruit, door zijn zes grote poten door het water te duwen en peddelde met zijn brede staart.
Ze werden opgewacht door een aantal mannen, gekleed in mooie, donkerblauwe bondjassen met veel versieringen. Het stamhoofd stelde zich voor als Arnook en zei vereerd te zijn hen te ontmoeten.
Sokka wist dat hij zich als een leider moest opstellen, aangezien hij dat in feite ook was. Uiteraard was het de Avatar om wie het ging, maar omdat hij zelf de leider was van de Zuiderlijke Waterstam, moest hij zich ook gedragen tegenover de raad die hem nu begroette.
Hij slaagde daar half in. De koning – het stamhoofd – had hem een broederlijke hand gegeven en hij glimlachte waterig toen hij de rest van zijn gevolg begroette.
Het meisje dat naast hem stond, was nauwelijks jonger dan hij. Hij had niet verwacht een knap gezicht te zien tussen al die oude mannen en was daardoor nogal van zijn stuk gebracht. Als ze een jongen van zijn leeftijd was geweest, was hij er waarschijnlijk nog wel in geslaagd een spottende of grappige opmerking te maken, maar nu kon hij enkel glimlachen en zijn naam stamelen terwijl hij zijn vuist tegen zijn andere handpalm drukte en zijn hoofd lichtjes boog.
Toen hij weer opkeek, glimlachte ze naar hem. Een glimlach waaruit hij niet kon opmaken of ze het werkelijk heugelijk vond dat de Avatar en zijn gevolg waren gearriveerd of dat ze het alleen maar voor de vorm deed, omdat ze – zo bleek – de prinses was. Ze zei haar naam, maar Sokka’s ogen waren niet meer op haar ogen of haar lippen gevestigd, maar keken even vluchtig naar haar haren. Spierwit, een kleur die hij nooit eerder had gezien, niet bij iemand van haar leeftijd.
Hij had niet de tijd om lang afgeleid te zijn, want hij voelde dat zijn zus hem een elleboog in zijn zij gaf en hij stapte vlug voort.
‘Vanavond zal er feest gevierd worden,’ zei Arnook toen Sokka, Katara en Aang het gevolg hadden begroet en weer tegenover het stamhoofd stonden. ‘Ter ere van jullie komst en de zestiende verjaardag van mijn dochter.’
Sokka kon het niet laten om even naar Yue te kijken, die een glinstering in haar ogen had gekregen, maar nog steeds statig en strak voor zich uit keek.
Ze werden door een oude vrouw naar hun woonvertrek begeleid, waar ze zich alle drie dankbaar op de dierenhuiden lieten vallen. Sokka hoorde Aang klagen over de dode dieren.
‘We kunnen je ook proberen warm te houden in een klomp ijs!’ zei hij en hij knikte naar de muren van hun kamer, die net als de muren van de stad, uit ijs bestonden.
Er brandden gelukkig wel enkele kaarsen, die het ijs nauwelijks deden smelten.
‘Ha ha.’ Katara rolde met haar ogen en liet wat sneeuw op zijn hoofd neerdalen, dat Sokka er vlug afveegde voor het zou smelten en gooide het naar Momo.
De maki maakte een hoog geluid en keek hem verontwaardigd aan, maar Sokka draaide zich op zijn zij en vroeg zich af wat hij zou doen als hij de prinses vanavond moest feliciteren met haar verjaardag.