007

Neymar Junior

"Volgende!" zegt Leo als er weer een meisje was die de verkeerde spreuk zei. "Wat is je naam?" vraag ik aan het meisje. "Cinthia." glimlacht ze. "En wat zou er op jouw armband staan?" vraag ik haar. "Voor eeuwig en altijd mijn kleine meisje." zegt ze zelfverzekerd. Ik schud mijn hoofd. "Sorry, jij bent niet Soccergirl." mompel ik teleurgesteld. Al honderden meisjes komen hier aan met een zelfverzonnen spreuk. Denken ze nou echt dat ze toevallig de goede verzinnen? Waarom verspillen ze mijn tijd met hun verzonnen zinnetjes? Dit is geen meet-and-great met Neymar, dit gaat om iets anders. Dit gaat om een onbekend meisje dat mijn hart heeft gestolen. Oke, Neymar dat klinkt raar.

"Denk je dat je haar ooit zal vinden?" zegt Leo als er nog 20 meisjes zijn geweest zonder enig succes. Ik schud overtuigd mijn hoofd. "Dat moet, Leo! Ik moet met haar spreken!" zeg ik standvastig. "Kunnen we dan op z'n minst een pauze nemen? Ik heb honger." mompelt hij. "Jij mag van mij eten maar ik ga verder. Ik zie je wel weer als je klaar bent." zeg ik. Leo knikt. "Wat jij wilt, Ney. Ik breng wel een broodje voor je mee." Ik glimlach naar hem. "Dank je, Bro. Dat is lief."

We zijn 23 meisjes verder en Leo is nog steeds niet terug. Ik voel een druk op mijn blaas. Ik moet plassen. Ik zet mijn pauzebordje op het tafeltje en loop richting de toiletten van Camp Nou. Zonder uit te kijken loop ik er heen tot mijn kont de grond raakt. "Ow, sorry!" hoor ik meteen een zenuwachtige meisjesstem zeggen. Ik kruip recht en glimlach naar haar. "Het is niet erg hoor." Ze kijkt verlegen naar beneden en als ik haar Jersey bekijk zie ik dat hij van mij is. "Wat is jouw naam?" vraag ik haar. Ze kijkt op en schenkt me de mooiste glimlach die ik ooit heb gezien. "Mijn naam is Yasmina, Yasmina Carreras." fluistert ze zachtjes. Ik steek mijn hand naar voor en ze neemt hem aan. "Ik ben Neymar Junior, maar dat wist je waarschijnlijk al."