H 4.2 - 12 jaarr

Daar zat ik dan, tussen mijn nichtjes en neefjes op de bank en keken tv. Mijn ouders zaten buiten te lachen en ik mocht er niet bij zitten. Ik had ze begroet en mijn felecitatie gegeven.
Zei zeiden enkel: 'Wat leuk je weer te zien, Noah. Hoe gaat het met je? Wat ben je gegroeid.'
Gegroeid!
Die vijf centimeter.
Ik worstelde tussen mijn neefje en nichtje en ga aan de tafel bij mijn neef Thomas zittten. Hij was zestien en hij hield van fantasie games, vooral actie. Hij speelde de bekende Warcraft spel op zijn laptop en ging naast hem zitten.
Zijn Harry Potter achtige bril werd verlicht door het scherm, maar keek me niet aan.
'Hoe is World of Warcraft eigenlijk?' vroeg ik hem, maar gaf geen antwoord. Ik zag dat hij tegen een enorm monster vocht dat werd verslagen met een speciale magie.
'Het ziet er echt gaaf uit,' ging ik verder en nu zag ik dat hij zijn spel pauzeerde en me link aankeek.
'Ik ben niet graag afgeleid Noah, weet je hoe moeilijk deze boss is? Ik heb er een week over gedaan om mijn karakter zo sterk te krijgen dat het me dit keer wel lukt,' vuurde hij.
Ik keek hem met grote ogen aan.
'Waarom is het de vorige keer niet gelukt?' plaagde ik en ik zag dat hij kookte. Hij schoof zijn stoel naar achteren klapte de laptop dicht en liep boos naar zijn slaapkamer.
Ik hield wel van mijn neef, hij was grappig en hield van dingen waar ik ook van hield.
Ik had gezeurd aan mijn ouders of ik het spel Warcraft mocht, maar ze vonden de leeftijds grens te hoog en moest ik het doen met denkspellen. Ik had enkel internet en word, waar ik het een en ander had opgeslagen van mijn niet ondekte gave.
'Noah, wil je buitenspelen?' zei mijn nichtje Jasmijn zacht. Ik dacht na of ik met haar naar buiten zou gaan, meestal zat ik er enkel bij om een oogje in het zeil te houden, maar nu mocht ik gewoon meespelen. Jasmijn was tien, ze hield van elfjes en glitters. Ze zei ooit dat ze later prinses wilde worden.
'Natuurlijk Jasmijn, ik ga wel mee,' beantwoorde ik haar vraag en stond op om naar de tuin te gaan.
'Ik ga naar buiten, ' zei ik en de ouders keken me met opgetrokken wenkbrauwen aan.
'Jij, buitenspelen? Ik dacht dat je met Thomas een spel aan het spelen was,' zeiden ze, maar ik rolde al met mijn ogen dat ik het verhaal al duizend keer gehoord heb.
'Ga maar jonge prins en red je prinses uit de klauwen van de draak,' grapte mijn tante erachteraan.
'Haha, erg grappig,' lachte ik terug en liep met Jasmijn en mijn andere nichtjes en neefjes naar buiten.

We speelde vaak bij een enorm speeltoestel. Het was een soort houten kasteel en ik had als we hier waren, twee keer meegedaan met spelen. Jasmijn rende naar de trap bij een van de torens en ging bij de rand staan en riep:
'Romeo oh Romeo, waar bent gij o, Romeo.'
Ik begon te lachen en ging voor de toren op een knie zitten en stak mijn hand uit.
'Ik ben het Romeo de persoon die van je houd oh, Juliet,' sprak ik en het publiek schaterde het uit van het lachen. Zelfs Jasmijn kon haar lach niet inhouden.
We deden dit vaak, de tekst uit de film herhalen.
Ik had ooit toen mijn ouders niet thuis waren de film uit hun kamer gejat.
Ik was in huilen uitgebarsten toen de film was afgelopen en ik had een half afbebrande kussen. Ze waren eerst woest geweest, maar toen ze zagen om welke film het ging, waren ze een stuk minder streng.
Ik pakte de ijzeren stang aan de voorkant van de toren en klom ermee omhoog.
'Kijk uit voordat vader je ziet, hij doet je wat,' zei Jasmijn en ik schudde mijn hoofd.
'Ik versla hem om jou te kunnen zien, mijn Juliet.' Ik klom over de rand van de houten toren en kus dan Jasmijn op de wang.
We schoten in de lach samen en liepen naar beneden.
'Nog een keer?' vroeg ze en ik dacht even na.
'Oke, nog een keer,' zei ik vrolijk en we herhaalde de schene opnieuw.