A ranger/traitor 229

“Wat had die gewonde je te vertellen, Halt?” vroeg Arnaut toen de Jager bij hun vuurtje kwam zitten. Halt gaf niet onmiddellijk antwoord, maar er lag een donkere schaduw over zijn gezicht, die maar al te duidelijk maakte dat het niets goeds was.
“We moeten zo snel mogelijk terug naar Araluenen. Die man die me wilde spreken was…”
“Een wolfsschip! Er komt een wolfsschip hierheen!” Een soldaat rende in paniek door het kamp. Halt, Arnaut, Sean en Miko sprongen als een man overeind en haastten zich naar het strand.
Inderdaad het was onmiskenbaar een wolfsschip dat recht op de inham afvoer. Miko speurde de horizon af, maar nergens waren nog zeilen te bespeuren. Over zeilen gesproken. De zeilen van het schip dat hun kant op kwam, waren anders dan de schepen die hij veroverd had.
“Gundar!” zei Arnaut en er verscheen een grijns op zijn gezicht.
“Zijn schip is waarschijnlijk niet het enige met zulke zeilen”, zei Halt.
“Misschien niet, maar hij is wel de enige die deze kant op durft te varen nu.”
“Daar heb je waarschijnlijk gelijk in”, zei Halt. Hij draaide zich om naar de krijgers die zich ondertussen op het strand verzameld hadden. Miko zag Nowell en nog een dozijn Araluenen met hun bogen en pijlen al in de aanslag.
“Ik weet niet wat ze hier komen doen, maar ik denk niet dat het vijanden zijn. Schiet ze dus niet neer voor ik daar het order toe geef.” Er stak een storm van protest op, maar Miko zag dat geen van de Araluenen daaraan meedeed. Zij zouden een bevel van een Grijze Jager nooit in twijfel trekken.
“Stilte!” bulderde Sean. Het werd onmiddellijk stil. “We zullen zien wat ze van ons willen. Mochten ze ons onverhoopt aanvallen, kunnen we ze altijd nog neerslaan.” De soldaten trokken zich terug en Halt, Arnaut, Sean en Miko bleven alleen op het strand staan wachten tot het schip arriveerde.
“Stel dat als het schip zo meteen het strand op vaart er onverhoopt toch vijftig moordlustige Skandiërs uitspringen”, zei Halt. “Draai jullie dan om en ren. We hebben genoeg boogschutters om met ze af te rekenen.”
“Ik dacht dat het een vriend was”, zei Miko.
“Dat hopen we, maar dat is niet zeker.”