003

Bedankt voor de abo's en comments!

Ze was opgeslokt in de menigte voor Thomas meer tegen haar kon zeggen. Zijn vrienden namen hem mee naar de bar, duwden hem een glas bier in de hand en dreven hem naar een hoek, alsof ze een groep meisjes waren die plannen maakte om gezamenlijk naar de wc te gaan.
‘Geil wijf,’ zei Jeff.
Nee, dacht Thomas. ‘Ja,’ zei hij.
Ze had juist willen kijken of hij iemand was die een meisje uitkoos op de hoeveelheid seks die ze uitstraalde, of hij iemand was die meer gaf om de buitenkant dan om het karakter dat in dat omhulsel huisde. Ze had hem bedankt omdat hij die iemand niet was.
‘Heb je haar nummer?’ vroeg Christaan, die zoveel nummers in zijn telefoon had staan dat hij regelmatig de verkeerde date belde. Maar zijn tactiek was niet eerlijk: hij had Tinder, dé datingapp die iedereen volgens hem moest installeren. Noem een wanhopig meisje één keer mooi en ze geeft je niet alleen haar nummer, maar ook haar adres, Facebook en lichaam.
‘Ik heb haar twee minuten gesproken,’ zei Thomas.
Christaan haalde zijn schouders op. Hij leek aan te voelen dat hij geen verdere opmerkingen moest maken. Misschien kwam het doordat die paar minuten waarin ze gedanst hadden zo kort duurden dat beiden niet de kans hadden gehad om te blunderen, misschien kwam het doordat zij inderdaad anders was of misschien kwam het door het stukje stof tussen zijn huid en de hare, maar Thomas bleef aan haar denken. Terwijl hij naar Christaan keek, zag hij hem niet. Haar gezicht lag over het zijne, onzichtbaar en toch aanwezig.
Hij hoopte dat ze de rest van de avond in het café zou blijven. Misschien zou ze per ongeluk tegen hem aan dansen of zou hij haar opeens zien, en kon hij haar vastpakken en haar laten schrikken. Daar zou ze om lachen, dat wist hij zeker.
Die avond bleef het bij fantasie. Thomas zag haar niet meer, in elk geval niet in dat café. Hij was terug in zijn kamer, inmiddels was de donderdag voorbij. Het was al één lange minuut vrijdag. Hij had de brief nog steeds in zijn hand. Terugdenken aan een verloren tijd was veiliger dan hem openen.
‘Lafaard,’ fluisterde Thomas tegen de envelop, alsof die een spiegel was. ‘Godvergeten lafaard.’
Hij maakte een scheur in het papier en rukte het open, zo ruw en zo hard dat de scheuren zich naar de zijkanten van de envelop verspreidden. Rivieren die aftakten van de stroming, dacht hij. Ooit had zijn vader tegen hem gezegd dat een rivier het leven was en dat elke zijstroom een moment was waarop je stopte met vooruit gaan, een stukje naar de zijkant ging en je liet meevoeren naar de verkeerde kant, tot je vanzelf weer bij de hoofdrivier uitkwam.
De brief bevatte meerdere blaadjes. Ze had de tijd genomen. Misschien was ze zelfs al begonnen met schrijven voordat Thomas die andere vrouw had neergeschoten.
Hij wilde ze verscheuren, zich bewust van het bewijs dat ze bevatten en de pijn die de woorden hem konden doen. Maar het lukte hem niet om zijn vingers in beweging te zetten.
Ondanks de haat die hij voelde, was hij de stem op de dansvloer nooit vergeten.