H 4.1 - 12 jaar

Ik bleef nog steeds met een groeiachterstand. Ik was in mijn twee jaar maar vijf centimeter gegroeid. Ik was dus nu 1.40.
Mijn ouders waren ook niet meer zo aardig als vier jaar geleden. Ik kwam steeds later thuis van vrienden en ik was ooit een keer bij een supermarkt betrapt met een sigaret in mijn mond.
Dat was de aanleiding tot een maand huisarest.
Ik zat nu in groep acht en de grote jongen die Tyl had geheten, zag ik zelden. Ze zeiden dat hij naar de middelbaren was gegaan. Ik was een stuk minder verlegen dan twee jaar geleden.
Ik moest een keer per maand naar het ziekenhuis voor controle. Ze hadden iets ongewoons in mijn bloed ondekt en toen ik in huilen uitbarste, zeiden ze dat de vlekjes op mijn lichaam begonnen licht te geven, daarbij vloog mijn tijdschrift die ik had geleend in de brand, doordat er een druppels van mijn tranen op kwamen.
Ik wist niet wat het was, ik had het een keer voor de spiegel geprobeerd, maar het lukte niet.
Het was zaterdag en we zouden vanmiddag naar de verjaardag van een broer van mijn vader gaan. Ik zat achter de computer en zocht op Google naar de oorzaak van mijn tranen.
Ik typte: 'Brandende tranen' in, maar kreeg alleen maar zoekopdrachten van bepaald soort vloeibare brandstof.
Ik veranderde wat in mijn zoekopdracht en kreeg ineens een site over verschillende gaves.

Atoom krachten
Telepatie
Vuursturen, watersturen en aardsturen

Niets stond er op de site over mijn tranen, was het iets unieks? Nog steeds in mijn pyama schrolde ik door de pagina.
'Noah, we gaan zo,' riep er achter mijn kamer. Ik draaide me naar de deur om en vervolgens naar mezelf. 'Vijf minutjes,' riep ik en storm de badkamer in, kijk mezelf in mijn gezicht om een paar keer mijn handen door mijn haar te halen en vervolgens de kledinkast in te duiken. Ik trok mijn meest schone trui en broek aan die ik vond en shoot de kast weer uit.
Onder het schoenen aan trekend, opende ik de deur. Mijn stiefmoeder stond met haar handen in haar zij.
Ik glipte langs haar de woonkamer in en pakte mijn pet van de bijzettaffeltje. Ik had de pet gekregen toen ik mijn eerste CT- scan kreeg. Het was een pet van mijn favoriete honkbalclub.
Mijn vader had de sleutels in zijn handen en ik liep achter hem aan naar de dure auto die voor het huis geparkeerd stond.
Ik hoopte dat deze verjaardag ten minste wel leuk zou worden.

De auto reed de poort uit en sloeg af naar de snelweg.
Onder het rijden pakte ik mijn mobiel en stopte mijn oordopjes in mijn oren en luisterde de nummer af, waar ik zo hecht aan was. Ik keek uit het raam en zag de kangaroes die aten van het gras.
'Mam, ' vroeg ik, maar kreeg geen antwoord.
'Mam, is het waar dat mijn tranen vlam vatten?' vroeg ik en Jane draaide haar hoofd naar me toe. Ze wilde wat zeggen, maar er kwam niks uit haar mond. Uiteindelijk nam Michael het over.
'Noah, je moet goed naar me luisteren, wat er met die tranen aan de hand is, je blijft onze zoon en een familie is belangrijker dan dat.' Ik keek naar mijn ouders. Een familie belangrijker dan wat brandbare tranen.
Ik begon lichtjes te hoesten. Ik had gehoord dat door de rook mijn longen aangetast waren en niet meer functioneerde dan dat ze deden. Ik zet mijn nummer weer op en neurie zachtjes meer op de muziek tot we aankwamen bij de familie.