Chapter 20

"Ik ben moe. Waar is Troy hij moet me dragen!" Zeurde ik. "Hij is al terug naar Occult." Zei Johan. "Dan draag jij mij!" "Nee." "Aww pleasee!" "Oke wie kan er nou nee zeggen tege een klein meisje." Ik bloosde "Stop je laat me blozen." "Awh kleine Laurel bloost." Ik sprong op zijn rug. "Hup naar het ziekenhuis." Commandeerde ik.

"We komen voor meneer Jyde." Zei Johan. Ik keek de vrouw aan en ze typte snel wat in op haar computer. "Sorry bezoekuur is net afgelopen, morgenochtend om 8 uur is er weer een bezoekuur." Zei de vrouw. Ik knikte en keek op de klok en het was al 11 uur S'avonds. "Oke Johan wat doen we nu?" Vroeg ik. Johan haalde zijn schouders op "Kom we gaan naar mijn huis." Zei hij. Ik knikte ik kon toch nergens heen want mijn ouders waren op vakantie naar Australië. Gelukkig was zijn huis niet ver van het ziekenhuis. We stonden voor zijn deur en hij keek via een raam naar binnen. "Ik denk dat ze een paar dagen weg zijn." Zei Johan. "Heb je nu wel de sleutel?" "Ja tuurlijk." "Ik heb mijn huissleutel niet mee naar dat eiland." "Treed u binnen." Zei Johan terwijl hij de deur open deed. "Bello!" Riep ik vrolijk. Het kleine hondje rende vrolijk op mij af en ik ging op mijn hurken zitten. Het kleine hondje sprong tegen me op en ik ving hem op ik viel achterover en plofte op mijn kont. "Bello." Giegelde ik. Het hondje rende achter Johan aan die hem in de keuken eten gaf. "Wat gaan we doen?" Vroeg ik. "Jij gaat slapen, want jij moet wel fit genoeg zijn." Zei hij. Ik trok een verdrietig gezicht. Hij tilde me op en gooide me op de bank. "Jij gaat zeker in je bed liggen." Zei ik. "Nee dat is gemeen ik ga aan deze kant van de bank slapen." "Oke goodnight." "Slaap lekker."


"Laurel waarom ben je weggegaan zonder iets te zeggen!" "Laurel je bent een trut!" Er kwam een zwarte wolk die zich om me heen vormde. "Iemand help!" Riep ik. "Sirieus wie zou jou nou willen helpen?" "Help!" Riep ik op mijn allerhardst. Ik werd vast gegrepen en de zwarte wolk drong mijn longen in en ik begon te hoesten. Ik schrok wakker en hoeste en haalde diep adem. Ik zag vanuit mijn ooghoeken zag ik iemand bewegen. Ik voelde armen om me heen "Sorry het was maar een nachtmerrie." Piepte ik. "Het is oke ga maar weer slapen." Zei Johan. Ik knikte en ging tegen hem aanliggen en viel in slaap.

We stonden voor de kamer. "Klaar voor?" Vroeg Johan. "Jup." Zei ik. We stapte naar binnen. "Coach!" Riep ik blij. "Laurel!" Zei hij. "Johan ka je even-" "Tuurlijk." Hij liep de kamer uit. "Laurel doe je best. Vernietig de andere want jij kan alleen hoger stralen als je de beste bent!" Zei hij. Ik knikte. "Bedankt dat je toch bent gekomen." "Graag gedaan." Zei ik. "Ik ga Johan even halen." Zei ik. Terwijl ik naar de deur liep hoorde ik een apparaat achter me een toon aanhouden. "Coach!" Riep ik. Ik drukte op het verpleegster knopje en Johan kwam binnen gezet. "Kom Laurel we kunnen niks meer doen." Zei Johan die me weg trok. "Maar Coach kan niet dood gaan! Ik heb hem nodig." Zei ik huilend. "Weet ik maar hij heeft gezegd wat hij wou zeggen en we kunnen niks meer veranderen." Zei hij. Ik knikte "Ga met me mee, please?" Vroeg ik. "Waarheen?" "Terug naar het eiland, jij bent de enige die ik al heel lang ken en ik wil dat je erbij bent bij mijn wedstrijden. En samen met me traint." Smeekte ik. "Maar ik kan niet mee. Je hebt geen plek meer over." Zei hij. "Tuurlijk wel. Jij gaat in mijn bed en ik ga bij Lexi in bed." Zei ik glimlachend. "Vooruit dan." Zei hij. "Yus! Laten we je spullen pakken." Zei ik.

We stonden te wachten op het vliegtuig en ik werd een beetje chagerijnig van alle omroepen. "Melding voor vlucht 507, vliegtuig heeft vertraging." "Nee! Geen vertraging! Het is 11 uur en we zouden er 2 uur zijn, de trainen startte om 2 uur." Zei ik in paniek. "Rustig Laurel! Het komt wel goed." Zei Johan. "Hou je aan je woord!" Zei ik. Na een uurtje zaten we in het vliegtuig. "Ken je Caleb Stonewall?" Vroeg ik aan Johan. "Nee hoezo?" "Oh hij deed me een beetje aan jou denken en ik hoop dat het goed komt met jullie twee." Zei ik lachend. Toen we geland waren gingen we zo snel mogelijk naar het japanse deel. "Te laat?" Vroeg ik aan Lexi. "Beetje we beginnen net." Zei ze. Ik pakte een bal en ging over schieten met Johan. De coach Travis kwam naar ons toelopen. "Laurel waarom is hij hier?" Vroeg hij. "Ik heb vanochtend mijn oude coach zien overlijden en hij heeft zoveel voor mij gedaan. Dus ik had iemand nodig." Zei ik. Hij knikte maar vond het nog steeds raar.

"Jongens en meiden, het is tijd voor partijtje." Schreeuwde de coach. Ik stond als middenvelder bij team A. Ik kreeg de bal toegespeeld en schoot er van door. Ik kon niks meer doen. Het ding in me had zich al een tijdje niet meer laten zien en nu moest het ineens! Straks mag ik niet meer mee doen. "Help!" Schreeuwde ik. Maar niemand kon me horen, ze keken me alleen aan. "Help!" Riep ik. Ik scoorde met een hissatsu en viel neer. "Wat was dat!" Riep Lexi. "Ik heb geen idee." Riep ik terug. Ik had nu weer controle over mijn lichaam maar ik was bang dat ik het weer zou krijgen. "Laurel van het veld." Zei coach. "Wat! Waarom?" Vroeg ik. "Je bent een gevaar voor jezelf en je omgeving." Zei hij. Ik liet mezelf op het bankje vallen. Mag ik eindelijk eens meedoen komt er weer wat in mijn weg te staan. Ik hoop dat ik uberhaupt nog wel eens mee kan doen.