Dag 22: 19-07-2014

Met een wijde boog vloog hij om de groep heen, zijn vleugels gestrekt en zijn poten ingetrokken. Gracieus streek hij door het luchtledige, alsof hij als enige kon aanvoelen hoe massief die eigenlijk was.
Niemand lette op hem, terwijl hij de omgeving bestudeerde en zich niet veel later op de schoot van een van hen liet neerzakken. Ze vouwde haar handen om hem heen, streelde zijn vleugels en sprak hem trots toe, zo zacht dat niemand behalve hij het kon horen.
‘Je bent geweld, Pretty,’ zei ze terwijl ze zijn bruine kop streelde met haar wijs- en middelvinger. Het was een prettig gevoel en hij sloot even zijn ogen om uit te rusten van zijn reis.
De groep kwam weer in beweging en zij stond op, om met hen mee te lopen. Iedereen was zo rond haar leeftijd, behalve hun reisleidster, hun docente. Ze had kort, blond haar met veel grijze plukken erin. Ze was niet al te lang en sprak haar leerlingen helder, maar vriendelijk toe. Pretty luisterde naar haar woorden die niets voor hem betekenden en ging op de schouder van zijn metgezel zitten.
Hij keek naar de pracht van de gebouwen, eens zoveel mooier dan nu. De ruïnes om het klasje heen, waren een soort magneet: ze waren allemaal gefixeerd om de verweerde stenen en de vergane glorie van wat ooit een machtige stad was. Een heel rijk.
Pretty keek in de richting die zijn reisgenoot hem wees. Ze staarde naar een ruïne, maar leek iets te zien wat hij niet zag. Hij steeg voor haar op, om te kijken en vloog eroverheen.
Toen hij omkeek, zag hij even haar angstige gezicht, maar kon al snel terugkeren met het nieuws dat er niets aan de hand was. Ze streelde opnieuw zijn veren en hij drukte zijn kop tegen haar wang.