002

Ze hadden elkaar vlak voor de zomervakantie ontmoet. Thomas studeerde Communicatie aan de plaatselijke hogeschool, zij Engels aan de universiteit. Dat was wat ze elkaar op die eerste avond toefluisterden.
‘Ik wil geen relatie,’ had zij gezegd, terwijl ze zich soepel door zijn armen liet draaien.
‘Ik ook niet.’
‘Het lijkt me echt afschuwelijk om mee te moeten naar al die familiefeesten,’ zei ze. ‘Ik bedoel, je wordt gewoon gekeurd alsof je een koe op de markt bent. Niet lachen, ik kom echt uit een boerendorp.’
‘Hoe heet je?’ vroeg hij, omdat hij niet wist of hij een grap moest maken over haar boerendorp of dat hij haar daarmee zou beledigen. Misschien hield ze van koeien, al deed ze tegenover hem van niet.
Haar antwoord had hem verrast. Het was geen dorpse naam, maar ook geen stadse; het was een naam van een lang vergeten koningin, een Romeinse misschien, met een krans bloemen in haar krullende haar.
‘Ik ben blij dat ik geen Olivia heet,’ zei ze en ze vleide zich dichter tegen hem aan zonder opdringerig over te komen. In gedachten kon hij de bloemenkrans bijna ruiken. ‘De o-klank is echt verschrikkelijk. Wat is jouw naam eigenlijk?’
Hij had haar iets ruwer rondgetrokken. ‘Jij gaat hem niet mooi vinden,’ waarschuwde hij haar.
Maar het viel mee, want ze beweerde dat ze de o-klank wel mooi vond wanneer hij in het midden van de eerste lettergreep stond. ‘Bovendien,’ zei ze en haar stem was nog heser geworden, alsof hij elk moment weg kon vallen, ‘weten we allebei dat onze namen er niet toe doen. We gaan toch wel met elkaar naar bed.’
Hij schrok en ze voelde het feilloos aan.
‘Ben je nog maagd, Thomas?’
‘Natuurlijk niet,’ loog hij. Hij had zichzelf voorgenomen om eerlijk te zijn: meisjes vonden het alleen maar leuk wanneer zij de eerste waren, zeiden zijn vrienden. De helft was zelf nog maagd en durfde dat niet toe te geven. Hij zag ze vanuit zijn ooghoeken: Jeff, Lucas en Christiaan, alle drie met een opzichtig opgestoken duim, Jeff zelfs met twee. Naast Lucas stond de zoveelste blondine met lange, dunne benen die elk moment door midden konden breken.
‘Wil je me dan niet zien?’ fluisterde Livia en ze greep zijn rechterhand, die om haar midden lag. Voor Thomas kon protesteren, had ze hem op haar borst gelegd. Alleen de stof van het shirtje scheidde zijn huid van de hare en een aangename rilling trok door zijn lichaam. ‘Wil je me dan niet voelen?’
Het kostte hem behoorlijk wat zelfbeheersing, maar hij slaagde erin om zich los te trekken. ‘Niet de eerste avond al.’
Hij verwachtte een boze blik, teleurstelling, en tot zijn verbazing was niets minder waar. Een glimlach verscheen op Livia’s gezicht. Ze greep zijn pols, midden op de dansvloer, en boog zich weer naar hem toe.
‘Je bent anders,’ fluisterde ze. ‘Eindelijk. Bedankt dat je me laat zien dat jongens ook anders kunnen zijn.’
Thomas wilde een gevatte opmerking maken, maar opeens gloeiden zijn wangen en hoorde hij zichzelf zeggen: ‘Jij bent ook anders.’