Dag 20: 17-07-2014

Ik had mezelf voorgenomen het vandaag te doen, maar opnieuw kwam ik niet verder dan de keukentafel, waar ik met een glas melk voor me uit bleef staren naar het groezelige raam. Het was zo stoffig dat ik niet verder kon kijken dan dat en de buitenwereld bleef voor mij onzichtbaar.
Ik wist dat mijn grootvader me zou uitfoeteren als hij dit zou zien, maar ik had de puf niet om er iets aan te veranderen. Het was niet eens in me opgekomen dat het al zou helpen als ik het raam even opendeed, zodat de vliegen die er intussen tegenaan geplakt zaten, de vrijheid weer hadden kunnen opzoeken.
Ik zat aan mijn keukentafel en staarde voor me uit. Ik staarde wanneer ik niet naar het fotoalbum op mijn schoot keek. Ik schoof mijn stoel nooit aan. De meeste spullen in mijn woning waren al in geen weken verplaatst. Enkel een kop en schotel werden door mij gebruikt en af gewassen, zo’n drie keer per dag. Ik gebruikte steeds dezelfde dingen, maar ik was ngo niet te beroerd om ook dat niet meer schoon te maken.
Ik sloeg het album op dezelfde plaats open en staarde naar een foto van mijzelf. Een waarop ik nog jong en gelukkig was. Ik was in de bloei van mijn leven geweest, dat zou mijn opa zeggen, en had alles kunnen bereiken wat ik wilde… Wat ik wilde.
Ik wilde maar één ding, maar dat kreeg ik niet. Niet zoals ik dat graag wilde, want hoewel mijn grootvader van mij hield, was de vrouw van mijn dromen maar ver weg.
En nu… Nu was ze er niet meer.
Het lag niet in mijn aard om lang bij dingen stil te staan, maar dat was met haar dood wel anders. Ik kon nergens anders meer aan denken. De moeite die het me had gekost om eens met haar te praten, haar mee uit te vragen en dan haar hand vast te pakken… Het was allemaal voor niets. Ze had me zien staan, dat zei iedereen. Ze had me zien staan en van me gehouden, ondanks dat ik lange tijd had gedacht dat niemand van mij kon houden.
Ik was opgegroeid met het idee dat ik niet thuishoorde in de normale wereld. Ik moest zorgvuldig worden weggestopt, omdat ik niet kon houden van een man.
Ik slaakte een zucht en kwam veel te vroeg overeind. Op de klok op de koelkast zag ik dat het pas kwart over één ’s middags was en dus nog helemaal geen tijd voor mij om weer overeind te komen uit mijn stoel. Ik zou hier normaliter nog tot drie uur hebben gezeten voor ik mezelf weer van koffie zou voorzien om me vervolgens weer in de keukenstoel te laten zakken.
Ook nu zette ik koffie en trok enkele keukenlades open, waar ik in rommelde. Ik zocht naar iets om de foto in te doen, maar kwam niet verder dan een mapje waar ik mijn reisdocumenten in had bewaard. Een ding dat me in feite de hele wereld had kunnen schenken. Met die papieren had ik overal naartoe kunnen gaan, maar ik zat hier en ik wilde niet meer weg.
Ik haalde mijn paspoort en verzekeringspapieren eruit en gooide die op het aanrecht. Eenmaal terug bij de keukentafel maakte ik de foto van mezelf los uit het album en schoof dat in de map waar ik het adres van mijn grootvader op schreef.
Hij was enkele weken geleden voor het laatst langs geweest en had tegen me geschreeuwd. Hij was kwaad op me, omdat ik me zo had laten neerslaan door het lot.
Grootvader…
Hij was de enige die nog in me geloofde, de enige die me nog wilde zien. Het feit dat ik op vrouwen viel verafschuwde hem niet en hij was er voor me geweest in de tijd dat ik mijn huis verliet op zoek naar een plek waar ik kon leven als mezelf.
Blijkbaar had ook hij het vertrouwen in mij opgegeven en ik wilde hem laten zien dat ik nog steeds dezelfde, gezellige kleindochter zou kunnen zijn als vroeger. Of op zijn minst hem het gevoel geven dat zij nog niet helemaal dood was, maar gewoon verdwenen.
Misschien dat ze nog terug zou komen, dacht ik terwijl ik de map dichtplakte met een stuk tape en overwoog of ik het morgen naar het postkantoor zou brengen of volgende week. Intussen leunde ik achterover op mijn keukenstoel en zag dat een van de vastgeplakte vliegen op het raam een hernieuwde poging deed om zichzelf te bevrijden.