H. 3.4 - 10 jaar

Ik opende mijn ogen en zag het felle licht van de langwerpige lampen boven me. Ik knipperde even en zag twee donkere gedaantes over me heen hangen.
'Noah..Gel...,' klonken de dempende stemmen die ik niet verder kon verstaan.
'Mamma,' fluisterde ik, met af en toe een piep ertussendoor. Ik opende nu volledig mijn ogen en keek nu naar de bezorgde gezichten van mijn ouders. 'Noah, mijn god er is niks gebeurd,' zei de stem van Jane, maar ik voelde me behoorlijk misselijk, alles wat er in mijn maag zat wilde eruit, maar ik had weinig gegeten. Ik leun voorover en geef over in een ovaal gebogen bakje.
Alles draaide voor mijn ogen.
Er werd een doekje aangereikt en veegde mijn mond af. Ik zag dat de dokter binnenkwam en door de papieren bladerde.
'Menneer, mevrouw ik wil hem graag alleen spreken, als jullie buiten willen wachten,' sprak hij en de twee liepen de kamer uit en de dokter ging op een kruk naast me zitten.
Hij pakte mijn arm en haalde een soort naald uit mijn arm en plakte er een pleister op. Er was iets aan hem, iets wat ik niet kon bevatten, de vorige keer dat ik hem zag, had hij nog een bos grijze haren, maar nu was er niets meer dan een plukje van over.
'Menneer, wat is er met uw haar gebeurd?' vroeg ik, maar de doktor gaf geen antwoord.
'Ik wil even dat je mijn vragen beantwoord,' zei hij en schreef wat op het papier. 'Je heet Noah Tymes, maar je echte achternaam is Welz, klopt dat?'
Ik knite.
'Je bent geboren op 4 oktober 2004, klopt dat?'
Ik knitke weer.
'Je vader en moeder zijn omgekomen. Je vader door een heftige ziekte en je moeder is op een onbegrijpbare wijze verbrand. Je woonde in een klein dorpje van Florida. Je bent op je achste leeftijd in een inrichting voor traumatische kinderen gestuurd. Je bent geadopteerd door Jane en Michael Tymes. We hebben uit jouw onderzoek uitgemaakt...'
Ik keek hem geschrokken aan. 'Wat voor een onderzoek?'
'Dat je iets in je bloed hebt zitten dat onderzocht moet worden. We willen weten of het met de jaren sterker wordt,' vertelde hij en ik begreep hem niet. 'wat sterker?' vroeg ik hem, maar daar gaf hij ook geen antwoord op.
'Ik ga je ouders spreken, je mag vanmiddag pas weg, je hebt een behoorlijke dossis rook binnen gekregen en dat kan je longen beschadigd hebben.' Ik liet me weer terug op bed vallen en zag hoe de doktor de kamer uit liep. Ik keek op de klok, maar wat de man vertelde, bleef nog altijd in mijn gedachte knagen.