Hoofdstuk 11. Back

Ze waren al een eind opgeschoten en vannacht hadden ze hun kamp opgeslagen aan de rand van het bos. Voor hen strekte zich een grote heide uit, maar Dorian deed geheimzinnig als het ging om het feit waar ze heen moesten. Lucy had hem al meerdere keren die dag ondervraagt over wat ze nu moesten doen, maar hij had telkens zijn schouders opgehaald en was sneller gaan lopen. Austin slenterde achteraan wat mee en trok bijna geen notitie van een van hen. Het vuur knetterde gezellig terwijl Lucy haar handen vlak bij het vlammetje hield om ze te warmen. Dorian zat een eindje verderop tegen een boom aan geleund en het leek wel alsof hij sliep, maar dat had ze de vorige keer ook gedacht en toen stond hij binnen een paar seconden al strijdklaar. Austin zat niet ver van haar en bestudeerde zijn armen waar die morgen nog wonden op hadden gezeten. Toen hij opkeek en oogcontact met haar probeerde te maken keek ze snel weg. Plots klonk er een hoop herrie door het bos heen. Geschrokken sprong ze overeind, evenals Dorian en Austin. Zie je wel, had hij dus toch niet liggen slapen. Uit het struikgewas kwam een donkere schaduw, en toen ze naar Dorian keek die zijn zwaard liet zakken wist ze wat dit betekende: een bekende. De persoon rende op Dorian af en viel hem in de armen, waarop zijn zwaard op de grond kletterde en hij ook zijn armen op de persoon heen sloeg. Vragend keek ze Austin aan die een stapje naar haar toedeed om een beetje uit de buurt van Dorian en de persoon te blijven. Het meisje maakte zich vervolgens los van hem en wendde zich naar hen toe. “Ik ben Diana,” zei ze vervolgens en glimlachte. Was dit zijn vampiermeisje? Waarschijnlijk wel dus.
Ze zaten met z’n allen om het knetterende kampvuur heen, Diana had zojuist verteld wat er was gebeurd. “We moeten Isabella redden, Dorian!” smeekte ze. Hij liet alleen een grommend geluid horen waaruit ze meteen kon merken dat hij het er niet zo mee eens was. “Ze is mijn vriendin, mijn beste vriendin. Alsjeblieft.” Hij had zich wat teruggetrokken waardoor zijn hoofd in de schaduw was gebleven en niemand zijn gezichtsuitdrukking kon zien. “Goed.”Lucy somde voor zichzelf het lijstje nog eens op in haar hoofd: de haar van een eenhoorn, veer van een engel, traan van een zeemeermin, blad van de vervloekte roos, bloed van een vampier. Haar ogen gingen naar Diana, hadden vampiers dan bloed? Hoe zouden ze die eenhoorn moeten vinden, en moesten ze vliegen om die engel te pakken, moesten ze duiken voor de traan van een zeemeermin, waar moest die roos zich dan wel bevinden? Allemaal vragen die voor haar een grote wirwar van onduidelijkheid vormden. Nee, alles voor Roselyn. Als ze Isabella terug zouden krijgen met dit, dan moest Roselyn ook terugkomen, toch?