Chapter twelve.

~ Alison Lilian Hale.

Het liefst wou ik huilen, mijn gevoelens waren in de war en de gedachte dat ik verliefd kon zijn op Ash maakte alles alleen nog maar erger. En dan nog boven op alles gingen de jongens over een paar dagen of misschien wel over een paar uur weer weg, en ik wist niet of ik nog een afscheid wel aan kon. Zonder nog een woord tegen Michael te zeggen liep ik de zee uit. Ik wou me nu het liefst als een balletje oprollen en heel hard huilen maar ik wist dat ik dat niet kon doen met de rest in de buurt.

'Ali!'

Michael rende achter me aan een greep mijn pols vast. Ik beet op mijn lip en draaide me langzaam naar hem om. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde toen hij de blik in mijn ogen zag en gelijk trok hij me in zijn armen

'Oh Ali het spijt me, ik had dat niet moeten zeggen.'

Ik verstopte mijn gezicht in zijn schouder en slikte mijn tranen weg.

'Het is oke Mikey, maak je geen zorgen. Je hebt niks verkeerd gezegd, mijn gedachten maken me gewoon gek en ik weet niet wat er met me aan de hand is.'

'Er is niks met je aan de hand Ali, het is normaal om in de war te zijn over je gevoelens. En het is ook heel normaal als je hierdoor overstuur bent. Je bent een sterke meid Ali, je hebt zoveel meegemaakt en ik bewonder je kracht. En ik weet dat je soms er soms even helemaal doorheen zit maar dat is alleen maar menselijk en jij komt er altijd weer boven op. Vergeet nooit hoe sterk je bent!' Zei Michael zachtjes.

Tranen welde op in mijn ogen. Michael wist altijd precies wat hij moest zeggen.

'Dankjewel Mikey.'

Hij glimlachte en kuste mijn voorhoofd.

'Nou niet huilen Ali, je bent veel mooier als je lacht!'

Ik veegde snel wat ontsnapte tranen weg en samen liepen we terug naar de anderen. Ashton had een bezorgde blik op zijn gezicht en zodra we de handdoeken bereikte opende hij zijn armen voor me.

'Gaat alles goed?' Vroeg hij toen ik tegen hem aan nestelde.

Ik knikte 'Ja, nu wel.'

'Je weet dat ik kan zien dat je liegt he?' Zei hij en hij keek me doordringend aan, zijn groene ogen boorde zich in de mijne.

'Ik lieg niet.'

Hij trok zijn wenkbrauwen op 'Waarom heb je dan gehuild?'

Ik zuchtte 'Ik wil er liever niet over praten, kan je het alsjeblieft voor een keer laten gaan? Ik ben bij jou nu, ik ben oke.'

Ash glimlachte en trok me iets dichter naar zich toe 'Oke, maar je weet dat ik er uiteindelijk toch wel achter kom.'

Ik rolde mijn ogen en legde mijn hoofd op zijn borstkas. Zijn regelmatige hartslag kalmeerde me 'Dat weet ik Ash, dat weet ik.'