9. Bright Side of the Dark

De volgende ochtend werd ik vroeg wakker. Voor een paar seconden wist ik niet waar ik was, maar toen kwam alles weer terug. Een zwaar, misselijk gevoel ontstond er in mijn maag. Waar zou Michael nu zijn? Thuis waarschijnlijk. Wat zou hij doen? Hopelijk slapen, of eten. Ik zuchtte en staarde een paar minuten duf voor me uit. Mijn gedachten waren zo aan het afdwalen dat ik niet eens had gemerkt dat Omer binnen was gekomen.
'Kom je eten?' hoorde ik zijn stem in de verte vragen. Ik knipperde met mijn ogen en focuste op de deuropening waar Omer stond. Ik knikte, terwijl ik totaal geen honger had. Beelden en gevoelens van de vorige avond kwamen langzaam terug, en ik voelde dat ik weer moest blozen. Vlug stond ik op om te douchen. Toen ik in de keuken kwam zag ik dat Prince, Paris en Blanket al aan het eten waren, gelukkig.
'Goedemorgen Alicia,' zei Prince. Ik glimlachte naar hem.
'Goedemorgen allemaal,' zei ik en ik ging ook zitten.
'Wat wilt u voor ontbijt?' zei Omer met een serieus gezicht.
'We hebben verrotte eieren, beschimmelt brood en bedorven melk,'
Ik glimlachte.
'Doe mij maar het beschimmelde brood graag,' zei ik. Omer legde een tosti op mijn bord. Met een afwezige blik at ik hem langzaam op, want honger had ik niet. Ik wou dat Michael hier was. Het was niet zo dat ik hem al verschrikkelijk mistte, maar het idee dat ik hem voorlopig niet zou zien was gewoon ondragelijk. Ik voelde een leeg gevoel in me. Dezelfde leegte die ik voelde toen mijn ouders dood gingen, maar die Michael in de tussentijd weer gevuld had. Ik vouwde mijn armen om me heen en legde mijn hoofd op tafel. Ik sloot mijn ogen en merkte niets meer van alles wat om me heen gebeurde. Ik voelde warme tranen in mijn ogen prikken. Een klein warm handje pakte die van mij. Ik keek op en zag dat het Blanket was.
'Hey,' zei ik. En ik nam hem op schoot. Hij zoog zijn duim in zijn mond en ik wiegde hem een beetje heen en weer. Zo'n jong kind als Blanket hoort niet weggehaald te worden bij zijn vader, dacht ik bedroefd.
'Waar is papa?' vroeg Blanket, en ik hoopte nog zo dat hij niet zulke vragen ging stellen.
'Papa is thuis, waar wij binnenkort ook weer naartoe gaan, maar eerst gaan we een tijdje bij Omer logeren,' zei ik. Blanket knikte begripvol. Hij was toch wel slim voor zijn leeftijd. Ik zette hem weer van mijn schoot af en liep naar de televisie. Ik schakelde hem aan en zapte naar een nieuwszender, iets wat ik niet vaak deed, maar nu moest ik wil. Verveeld hing ik op de bank te wachten tot er iets interessant zou komen. Michael's rechtszaak zou nog niet afgelopen zijn in een halfuur. Hopelijk wel goed nieuws dit keer. Misschien mochten we wel al weer terug. Een gevoel van hoop ontstond er in mijn buik. Ik wist dat het onmogelijk was, dat hij eerst volledig onschuldig verklaart zou moeten worden, maar toch hoopte ik stiekem. Verveeld begon ik wat te zappen. Voor mijn gevoel nog geen minuut later voelde ik een hand in mijn zij porren. Ik keek geïrriteerd op en zag dat het Omer was, maar hij keek niet speels, hij keek heel serieus.
'Michael op TV,' zei hij. Ik keek snel op en zag inderdaad dat het nieuws begonnen was. Teleurgesteld zakte ik weer terug in de bank. Geen uitspraak, alweer. Hoe kunnen ze hem dit aandoen, dacht ik. Ik zette de televisie uit. Vermoeid sloot ik mijn ogen. Ik voelde Omer's hand nonchalant om mijn middel slaan, en besloot me ook maar niet meer in te houden ook. Ik leunde mijn hoofd tegen hem aan.
'Ik voel me zo hopeloos,' begon ik.
'Ik moet hem helpen, maar ik kan het gewoon niet,' zei ik. Omer streek zachtjes met zijn hand door mijn haren. Ik voelde kriebels in mijn buik.
'Je hebt alles gedaan wat je kon, nu moeten we alleen nog wachten,' zei hij. Ik knikte. Ik wist dat hij gelijk had, maar ik voelde me gewoon zo machteloos. Michael had zoveel voor mij gedaan, en nu kon ik niet eens bij hem zijn terwijl hij had nog veel moeilijker had. Ik voelde Omer's lippen in mijn haren. Hij was een ster in afleiden, maar ik wist niet of ik wel afgeleid wilde worden. Hij bewoog zijn hoofd naar mijn nek en gaf kleine kusjes in mijn hals.
'Omer,' zei ik. Ik wilde hem stoppen, of wilde ik dat eigenlijk niet. Ik wist het niet meer, een mix van gevoelens schoten er door mijn lichaam.
'Hmm,' mompelde hij en hij keek me aan. Een glimlach stond op zijn gezicht en ik kon het niet helpen om ook te lachen.
'We zijn niet bij elkaar, Omer,' zei ik serieus. Hij keek me diep in mijn ogen aan.
'Weet ik,' zei hij alleen maar. Ik smolt weg in zijn blik. Zo teder, zo zacht, zoveel als Michael. Ik fronste mijn wenkbrauwen.
'Wat?' vroeg hij nieuwsgierig, terwijl ik zijn gezicht kritisch bestudeerde.
'Niets, je lijkt alleen een beetje op Michael,' mompelde ik. Hij glimlachte.
'Dat heb ik vaker gehoord,' zei hij. Ik knikte en leunde mijn hoofd weer tegen hem aan. Een paar minuten zeiden we niets, totdat Omer de vredige stilte onderbrak.
'Je vindt me toch aardig,' zei hij. Ik keek hem met een gek gezicht aan.
'Natuurlijk,' zei ik. Hij glimlachte.
'Oke, en je vindt me toch wel een heel klein beetje leuk?' zei hij. Waar was hij mee bezig, vroeg ik me af. Ik knikte.
'En je vindt me knap?' zei hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Niet dat het niet waar was, maar waarom zei hij het zo.
'Je zei net dat ik op Michael leek, en je had ooit gezegd dat Michael mooi was,' zei hij met een steeds groter wordende glimlach. Ik knikte instemmend.
'Oké,' zei ik. 'Ja, je hebt gelijk,'
Hij glimlachte.
'Ik vind dat ook over jou,' zei hij. Ik kreeg een heel warm gevoel van zijn woorden, maar ik keek hem met samengeknepen ogen aan. Waar wilde hij naartoe gaan, ik kreeg wel een voorgevoel en werd er plots erg zenuwachtig van. Hij stond op en trok mij ook van de bank. Hij knielde voor me neer. Oh God.
'Alicia,' begon hij. 'Wil je mijn vriendinnetje zijn?' hij keek me aan met een grote glimlach op zijn gezicht.
Ik keek hem met grote ogen aan.
'Uhh.. ik.. j-ja.' stotterde ik. Zijn glimlach werd alleen maar groter en hij stond op en sloeg zijn armen om me heen.
'I love you,' fluisterde hij.