Hoofdstuk 9. The draw

Zacht gefluit van de vogeltjes die in de hoge bomen hun ochtendlied zongen. Lucy rekte zich uit en knipperde met haar ogen tegen het felle zonlicht dat door het dichte bladerdak van het bos toch nog een weg naar de grond had gevonden. Toen ze om zich heenkeek zag ze hoe Dorian slapend tegen een boom aan geleund zat. Een paar meter verderop lag Austin op de grond te slapen, met verschillende wonden op zijn lichaam, met voor een deel uitgescheurde kleren. Uit haar zak pakte ze een verfrommeld kladblok waar ze wel eens wat dingen op krabbelde. Een klein potloodje zat in de ringband van het boekje en was onbeschadigd gebleven. Ze keek kort naar Austin en begon hem toen te tekenen. Zonder wonden, zonder gescheurde kleding, zoals hij er normaal uit hoorde te zien. Toen ze de laatste details neerzette op het papier keek ze naar Austin. Verstijft bleef ze zitten. Zijn kleren waren niet meer gescheurd en van zijn bloederige wonden was niks meer te zien.
Moeizaam slikte ze en keek toen weer naar haar tekening, die ze vervolgens van haar klad afscheurde en de struiken in wierp, alsof het daar veilig zou zijn en niemand haar geheim zou kunnen vinden. Was dit dan de reden dat ze in dit hele gebeuren was geraakt? Had ze dan ook een of andere bijzondere kracht die kon helpen om het kwaad te bestrijden? Wat ongemakkelijk keek ze op toen ze zag dat Austin wakker werd en naar zijn hoofd greep, maar toen verbaasd naar zijn kleren keek, vervolgens merkte hij zijn handen op waar geen schrammetje meer op te vinden was. Hij keek in haar richting en snel keek ze weg. “Jij..?” fluisterde hij toen zacht maar Lucy reageerde niet. Toen ze hoorde dat ook Dorian wakker begon te worden stond ze snel op en begon ze haar spullen bij elkaar te pakken, want Dorian zou vast en zeker weer zo snel als het maar kon verder willen gaan met hun reis. Lucy had ook een eigen doel, net zoals Dorian zijn doel had om Diana te redden, ze moest Roselyn terughalen naar de werkelijkheid en zorgen dat ze niet meer van die vreemde zombieogen had, want dat vond ze toch ook maar eng. Toen ze klaar was zag ze hoe Dorian zijn spullen al had gehad en met samengeknepen ogen naar Austin keek, hem duidelijk niet vertrouwend. “We gaan, maar zonder hem.” Zijn stem klonk bitter en hij draaide zich om in de richting van het bos. Lucy keek hem na, bleef staan en wachtte toen op Austin die haar wat verdwaasd aankeek. “Kom, hij meent het vast niet zo..” Hierna volgde ze Dorian het bos in, schuin achter haar liep Austin. Misschien was Dorian wel gelijk, konden ze hem niet vertrouwen. Snel schoof ze deze gedachten weg en dacht weer na over haar tekening. Zou het met andere dingen ook zo zijn? Dat als ze iets tekende ze dat in de werkelijkheid kon brengen?