Hoofdstuk 5. Fear

De deur knalde achter haar dicht en ze zakte uitgeput tegen de eikenhouten deur aan. Haar hoofd was rood van het rennen en toen ze haar hand naar haar nek liet gaan voelde ze bloed uit de wond spijbelen. Wat was dit toch allemaal? Wie was die man, of beter gezegd, wát was hij. En die vreemde wittige vrouw? Geesten bestonden toch niet? Lucy was buiten westen geraakt toen de vreemde vrouw Roselyn mee had genomen, en toen ze wakker werd kwam die man plots op haar af stormen en beet in haar keel. Wat een freak. Misschien dacht hij wel dat hij een vampier was. Al zou dat best in dit griezelige spookhuis passen. “Dit huis is gewoon vervloekt..” mompelde ze zachtjes en ze leunde met haar hoofd tegen de deur aan. Plots viel het licht uit, tuurlijk, ook dat nog. Het licht ging weer aan. Uit. Aan. Uit. Lucy kromp in elkaar toen de duisternis weer om haar heen sloeg als een zwart deken. Ze kneep haar ogen samen zodat ze niks meer zag. Achter haar oogleden werd het plots weer lichter. Lucy opende haar ogen en liet een gil van schrik. Vlak voor haar neus zat een vreemd figuur, met donkere ogen en verward haar. “W-wie ben jij,” stotterde ze en keek de witte schim aan. “Vittora.”
Nog altijd wat ongemakkelijk keek ze naar de witte schim tegenover haar op de grond. Vittora was haar naam, en ze was ook te weten gekomen dat ze niet uit deze tijd kwam, dat ze vroeger in dit kasteel woonde als dienstmeisje toen alles in vlammen opging. “Dus toch..” mompelde Lucy zachtjes en Vittora knikte enkel. Het kon niet vreemder worden. Rose ontvoerd door een of andere vreemde heks, aangevallen door een vampier, en nu een vriendelijke geest die haar doodleuk alles zat te vertellen. Vertrouwen deed ze het niet, helemaal niet zelfs. Lucy friemelde wat met haar handen en had de volgende vraag voor Vittora klaarliggen, maar toen ze opkeek zag ze enkel de verhardde blik in haar ogen, starend naar haar. Iet wat geschrokken krabbelde ze achterui. Vittora sloeg haar handen plots voor haar oren en sloot haar ogen, alsof ze iets hoorde wat Lucy niet kon horen. “Nee. Nee..” mompelde Vittora half in zichzelf. Lucy’s hart klopte in haar keel en ze voelde de ijskoude muur die tegen haar rug aan duwde. “Nee..” De stem van Vittora werd harder terwijl ze haar hoofd achterin haar nek gooide en het uitbrulde. Haar adem stokte in haar keel en ze keek angstig naar het tafereel. “NEE!” Vittora keek haar strak aan, dit keer een vreemde blik in haar ogen. Haar ogen waren groot en helemaal zwart geworden, wat afstak bij haar witte kleding. Plots dook ze naar voren en een gil verliet Lucy’s mond, maar ze kon geen kant op. Ze keek recht in de mond van Vittora die op dat moment plots verdween, ze was door de muur heen, weg. Over haar hele lichaam trilde ze na, wat was er in vredesnaam aan de hand hier!