Hoofdstuk 4. Awake

Toen hij zijn ogen opende leek alles wel om hem heen te draaien. Kreunend bracht hij zijn hand naar zijn hoofd, die klopte zo dat het uit elkaar leek te spatten. Hij gromde even kort en herinnerde zich wat er gebeurd was. Tenminste, hij herinnerde zich dat hij achter die twee bezoekers aanzat, een einde aan hun rondgeneuzel wilde maken. Isabella. Wat moest ze van hen hebben? Voorzichtig kwam hij overeind en leunde tegen de muur aan, nog altijd wat duizelig. Plots schoten zijn ogen naar de andere persoon die er was geweest, maar de plek waar die had gezeten was leeg. Had Isabella haar ook meegenomen? Hij schudde zijn hoofd toen er plots een zacht geluid door de gang heen schalde. Met een ruk draaide hij zich om en keek hij naar het meisje, in de hoek in elkaar gekropen, al die tijd geen vin durven te verroeren. Zijn ogen schoten vol vuur en hij stormde op haar af, stom kind. Zijn hand vloog uit naar haar keel en hij duwde haar omhoog, tegen de muur aan. Hij bracht zijn hoofd vlak bij die van haar. “Wat denk je wel niet, hé.” Zijn stem klonk kil en zijn ogen waren tot spleetjes getrokken. In een beste bui kon je hem beter niet treffen, want je leven was je dan niet meer zeker. Toen hij zijn tanden naar haar keel bracht voelde hij geen hoektanden die uit zijn tandvlees schoten. Die zich in haar nek boorden zodat hij al het bloed op kon zuigen. Er was geen pijn in zijn ogen meer. Niks. Verward trok hij terug en keek rond. Wat had Isabella met hem gedaan! Vervloekt, misschien ja. Hij keerde zijn rug toe naar het meisje en stormde de gang uit, Diana, ze was in gevaar. Met een klap gooide hij de deur open. Diana sprong geschrokken op en keek hem iet wat geschrokken aan. Wat verwilderd bleef hij in de deuropening staan. “Isabella.” Hij keek naar Diana die hem enkel aankeek. Hij zakte neer op het bed en staarde naar zijn vingers. Hij voelde het bloed door zijn aderen stromen. De ijskoude hand van Diana rustte op zijn hand. Wat Isabella ook had gedaan, ze had hem veranderd in een mens. Weer terug naar zijn vervloekte gedaante. Hij hoopte nooit meer met het probleem van zijn schilderij te zitten, dacht dat het over was nu hij toch het eeuwige leven had van een vampier. Blijkbaar moest hij nu weer leven van de jeugd die het schilderij hem gaf. Die lag ergens, goed opgeborgen. Maar hij wist zeker dat Isabella het te pakken wilde krijgen om hem zo terug te pakken. Toch stond er zoals gewoonlijk een kalme blik in zijn ogen, geen enkele emotie verradend. Na een tijdje draaide hij zijn hoofd naar Diana toe, drukte haar een kus op de lippen en stond toen op. Voordat hij het wist was Diana ook opgesprongen en drukte hem tegen de muur aan. Vergetend dat hij nu niet meer zo sterk was, zijzelf echter nog wel. Hij keek in haar groene ogen, ergens met lichte rode streepjes ertussen wat erop duidde dat ze nog altijd een vampier was, niet zoals hem terug veranderd in een mens. Hij sloeg zijn handen om haar heupen en trok haar iets naar zich toe. Een hoofd kwam tegen zijn borstkas aan. Deze klopte, zijn hart klopte weer na al die tijd. Enkel zou hij nog steeds niet verouderen. Niet zolang het schilderij verborgen bleef voor Isabella.