Elliott/Amureen 41

Ik schreeuw het uit terwijl ik een van de dummy's sloop, Huilend zak ik op mijn knieën, mijn enige familielid is gestorven en ik kan nog geen eens de familie eer hoog houden door hem op te volgen. 'Babe!' klinkt er vanuit de andere kamer. Ik droog mijn tranen voordat ik naar Daniël ga 'Wat is er?' vraag ik als ik naast hem zit. Hij klopt naast zich op het bed, 'Kom, ik wil dat je naast me komt liggen.' zegt hij. Ik zucht en kruip zachtjes op het bed. Daniël legt zijn arm om me heen. 'Je hebt hier een schouder waar je op kan uit huilen als je wilt. Je bent niet alleen, je hebt mij.' fluistert hij. Zachtjes leg ik mijn hoofd op zijn schouder, 'We gaan naar huis.' zeg ik zo maar. 'Elliott, het is ons huis niet meer. Blaine 's vader is koning, je bent denk ik niet meer welkom daar. En Klaine, die zijn terug in Alenkye.' zegt hij. Onbewust stromen de tranen weer over mijn wangen op zijn shirt. 'Ik voel me een egoïst, ik moest zo nodig wraak op Kurt nemen terwijl ik wist dat het zou gebeuren. Ik had hem nooit achterna moeten gaan, dan had ik Jace kunnen beschermen zoals mijn taak was. Oh arme Clarisse, ze moet zich verschrikkelijk voelen.' ratel ik. 'Ssst, het is goed, okay dat is het niet, maar we gaan er alles aan doen om jou aan de kroon te helpen en Jace 's dood eervol te maken, okay?' vraagt hij. Ik knik snotterend, troostend geeft hij een kus op mijn voorhoofd. 'Ga slapen mijn lief.' fluistert hij weer. Ik kruip nog dichter tegen zijn borst aan, ik voel hem in een krimpen. Geschrokken rol ik weer terug, 'Sorry, ik was het vergeten. Ik slaap wel in de stoel.' verontschuldig me. 'Nee, het gaat wel. Ik wil je hier.' zegt hij en trekt me weer omlaag. Voorzichtig, langzaam sla ik mijn armen om hem heen en leg mijn hoofd in het kuiltje van zijn nek, luisterend naar zijn unieke hartslag val ik in slaap.

Ik word wakker van een heerlijke geur van Koffie en gebakken ei met bacon. Het bed naast me is leeg, 'Daniël!?' roep ik, hij hoort nog niet uit bed te zijn. Zijn wonden zouden open kunnen gaan. 'Ik ben hier in de keuken, blijf daar. Ik ben okay.' zegt hij. Ik zucht en ga weer op het bed zitten want ik stond al bij de deur van de kamer. Het duurt niet lang of Daniël komt binnen lopen met een dienblad met jus d'orange, koffie en toast met ei en bacon. 'Mmm, ik hou van ontbijt op bed, maar jij hoort in bed te blijven tot de eind van de week.' zeg ik streng. 'Daar hebben we geen tijd voor. We moeten trainen.' zegt hij eigenwijs met een big smile. Ik trek hem naar me toe, 'We hebben niks aan trainen als jij dadelijk dood gaat.' zeg ik. 'Ik ben een gevallen engel, Amureen. Ik ben onsterfelijk.' zegt hij. 'Dat zei Jace ook altijd, dat hij onsterfelijk was maar toch ben ik hem kwijt.' help ik hem herinneren. 'You aren't gonna lose me, I promise.' fluistert hij en begint me te zoenen, zachtjes trek ik hem dichter naar me toe om mijn armen om zijn nek te kunnen slaan. Ik trek me terug en leg mijn voorhoofd tegen de zijnen, 'you still thake my breath away' zeg ik. Lachend geeft hij me een mok koffie aan en kruipt dicht tegen me aan. 'I love you too.'