Proloog 0.2

Hans liep door het bos, zijn zusje Gretel aan zijn arm geklemd. Een grote kruisboog hing om zijn nek. Gretel hield gespannen haar zwaard vast. Ze hoorde een gil. Een hevige gekrijs en kwaadaardig geschater. Het was de heks weer, ze spookte al veel te lang rond in het koninkrijk van Koning Midas. Hans en Gretel waren er om de heksen weg te houden. Er waren al veel te veel kinderen gesneuveld sinds de heksen hier waren. Ze keken elkaar moedig aan en gingen toen met de ruggen tegen elkaar staan.
'Kom dan,' zei Hans vastberaden en richtte de boog naar voren, ' smerig schepsel van de schaduw!' En toen verscheen er een giftige mist. Hans trok zijn shirt over zijn mond en trok Gretel tegen zich aan.
'Houd je ogen ook boven je. Ze zal vast in de bomen zitten.' fluisterde hij haar toen en Gretel knikte instemmend. Opnieuw gelach en toen verscheen de heks achter de mist vandaan. Ze was nog lelijker dan dat broer en zus verwachtte. Haar neus zat scheef, in haar huid rottende gaten en groene pukkels verschenen op haar huid zodra ze de mist aanraakte. Ze lachte breed, maar Hans vond geen tanden in haar mond. Alleen een slang- achtige tong die over haar lippen likte.
'Sappig vlees.' kakelde de heks haast onverstaanbaar en ze vloog met haar hand naar voren om Gretels nek te pakken.
'Nooit!' schreeuwde Gretel en stak het zwaard in de heks haar maag. Een oranje sap vloeide uit de wond, Hans maakte een walgend geluid.
'Dat zijn mijn jongen, de resten van de kinderen.' lachte ze wreed, voordat Gretel het zwaard uit haar maag trok. De heks viel op de grond maar gaf het niet zo snel op. Hans richtte de boog op haar hoofd, maar voordat Hans de boog schoot beet de heks nog in zijn hand. Zijn vingertop liet de heks bloedend achter, de ijzeren pijl schoot door haar hoofd. Ze was dood. Haar lijk was goud waard bij koning Midas.
'We krijgen niet genoeg betaald.' zuchtte Gretel en bekeek de hand van haar broer. 'Je vinger moet eraf. Heksen zijn giftig.'
'Koning Midas heeft wel een oplossing.' zei de broer vastberaden en sleepte de dode heks achter zich aan. Het hoofd lieten ze liggen als waarschuwing.