27. Vanuit Linde

Ze hadden het door, Rein en Nils, allebei. Ze hadden door dat het niet goed met me ging. Maar ik wilde niet dat ze zich er mee bemoeiden. Ik was ze juist vergeten, nou ja. Ik had nu net geleerd weer zonder hen te leven, ook al ben ik maar een weekendje met ze om gegaan. Ik fietste rustig verder terwijl Kiki hele verhalen aan me vertelde. Ik dacht aan Tessa, die vaak vertelde dat Nils weer gevraagd had hoe het met me ging, dat Nils zei dat hij me miste. Tessa was een van mijn beste vriendinnen geworden, ik gunde haar het om op het WK te komen, maar zelf zou ik dat nu niet meer kunnen hebben. De trainers waren teleurgesteld in me, elke training moest ik dat weer horen. "Kom op Linde, je kan veel beter. Wat is er de laatste tijd met je aan de hand. Je was onze beste loper, maar hoe je nu loopt hoor je niet eens in de selectie thuis. Je hebt het in je, laat het zien." Dat zei mijn trainer tegen me. Ook de jongens uit m'n team vroegen er als maar naar. "Kom op Lin, wat is er? Ik gun het je om het WK te halen." Had Sander tegen me gezegd. Maar ik had er de energie niet voor. De afgelopen maanden was er teveel gebeurd. Guus en Stefan konden het gewoon goed met elkaar vinden, maar Veerle en Stefan botsen nog al. Nogal veel. Stefan heeft een hele grote fout gemaakt en heeft Veerle in een ruzie door de glazen achterdeur geduwd. Hier waren Guus, papa en mama zo boos om dat ze een oplossing hebben gezocht. Veerle had een paar glasscherven in haar benen, maar verder had ze nergens last van. Ik kan het me nog goed herinneren, het is nu een paar maanden terug.

Sinds het incident met de glazendeur was Stefan erg agressief geworden, dit kwam niet door Veerle. Maar omdat iedereen zich tegen hem keerde. Na een weekje zat hij de hele dag door op zijn kamer en kwam er niet uit. Ik mocht van papa en mama niet bij hem, het zou te gevaarlijk zijn of zoiets. Ik was boos, hoe konden ze dit flikken? Elke dag maakte ik eten voor hem, ontbijt en avond eten. Zijn lunch verzorgde hij zelf want er was dan toch niemand thuis.
Zo ging het een paar weken door, tot een woensdag avond. Ik zat mijn huiswerk te maken, ineens werd er aangebeld. Ik wilde opstaan, maar ik hoorde de piepende voordeur al open gaan. "Tweede deur rechts." Hoorde ik mijn vader zeggen. Er kwamen voetstappen de trap op. Ik vloog omhoog en deed mijn kamer deur open, die weer dicht geduwd werd door een van de mannen die boven rond liep. Er klonk geschreeuw, ik hoorde Stefan gillen en de mannen schreeuwden tegen hem. Ik trok mijn deur open en rende naar Stefan zijn kamer. Daar aangekomen zag ik de mannen Stefan oppakken, Stefan, mijn broer en beste vriend die ik in weken niet gezien had, maar wel verzorgd had. "BLIJF VAN HEM AF!!" Ik begon een van de mannen te trappen en hij schold me uit. Vervolgens werd ik opgetild en in mijn kamer terug neer gezet. Wat gebeurde er. Ik begonn te schreeuwen en te huilen, uiteraard zonder resultaat. Ik hoorde de voordeur weer en ik rende naar her raam toe. Ik zag hoe de mannen Stefan in de auto zetten, mijn ouders een hand gaven en weg reden. "Klootzakken, jullie allemaal!!" Schreeuwde ik en ik sloeg tegen het raam. Hoe durfde ze, Stefan was alles voor mij, hoe konden ze hem van me wegnemen.
Sinds die avond ging ik niet meer naar mijn trainingen toe.
Nadat ik de hele avond en nacht door gehuild had werd ik de volgende ochtend door mijn ouders meegenomen naar beneden waar Veerle en Guus aan de eettafel zaten. Er werd me uitgelegd dat we niet konden verder leven zo met Stefan in huis, wat me erg boos maakte. "Stefan is verdomme het enige wat ik had. Hij was er tenminste voor mij. Hij was alles voor mij. Waar is hij, waar hebben jullie hem heen gebracht." M'n ouders zeiden dat ik stil moest zijn en dat ze zich niks van mijn mening aantrokken. Nu werd het nog gekker, ik had toch heus wel wat te zeggen in mijn eigen huis? Ik liep boos naar boven en ging op m'n bed zitten en keek naar Veerle die achter me aangekomen was. "Wat kijk je nou?" Veerle die haar spullen bij elkaar pakte keek me boos aan. "Wat doe je?" "Ik krijg Stefan zijn kamer." Grijnsde ze. Ik sprong op, "Nooit! Hij komt terug, je blijft maar lekker hier. Trut." Ik rende naar Stefan z'n kamer en deed de deur op slot. Alles lag nog overhoop van gister avond. Snikkend ging ik in zijn bed liggen. Idioten waren ze, allemaal, stuk voor stuk. Dit was voor mij al verschrikkelijk, laat staan voor Stefan. Hoe vaak mijn ouders elke dag smekend voor de slaapkamer deur stonden dat ik er uit moest komen, ik veranderde niet van plan. Ik at langzaam Stefan zijn snoep voorraad op en dronk water uit het wastafeltje dat hij in zijn kamer had. Mij kregen ze hier niet weg. Tot de dag dat de voorraad snoep op was, ik moest naar beneden. Ik stierf bijna van de honger. Beneden hoorde ik meiden gelach, Veerle's vriendinnen waren er. Ik kon nu mooi naar beneden, Veerle zou toch niet naar mij toe komen. Ik telde tot drie, opende de deur en rende naar beneden. In de keuken aangekomen zag ik dat de meiden allemaal leuk gekleed waren en klaar stonden om weg te gaan. Ineens hoorde ik de deur open gaan. "Hey Lin, ga je met ons mee? We hebben een kaartje over, Eefje kon niet." Hoorde ik de stem van Kiki. Kiki was vroeger mijn beste vriendin, maar toen we naar een andere school gingen wisten we dat we elkaar bijna niet meer zouden spreken. "Nee." "Ah toe, Lin?" Ze wist duidelijk niet wat er was. "Nee." "Jawel, je gaat gewoon gezellig mee. Kom op, schoenen aan en gaan. Hup." Ze duwde me de hal in en de meiden keken me allemaal aan. Boos keek ik terug en zuchtend trok ik m'n schoenen aan. Buiten aangekomen vond ik het ergens wel weer fijn om buiten te zijn, maar iedereen was gemeen. Ze hadden Stefan van me weggenomen.

En zo eindigde ik dus bij MainStreet die dag. Nu moest ik ook nog eens met die meiden mee naar Nils' huis, waar Nils waarschijnlijk ook wel weer zou vragen wat er was.