H 2.3 - 8 jaar

Het vliegtuig lande, bij een enorme airport en ik was moe van het vliegen, ik had behoorlijk wat uren geslapen, maar de vermoeidheid was er nog overduidelijk. Ik liep achter mijn nieuwe ouders aan het gebouw in als ze me meenemen naar een kleine kledingwinkel.
Mijn jas werd uitgedaan en ik moest met Jane de kleedkamer in.
'Trek die kleding maar uit, ik wil deze even passen.' Ik voelde me niet prettig bij mensen die ik amper ken, maar toch trok ik mijn shirt uit en Jane schrok van mijn blote lichaam.
Over mijn hele lichaam waren littekens te zien. Ik voelde dat iets over mijn hoofd werd getrokken en ik ademde weer uit toen de opending van de trui over mijn hoofd was.
'Het staat je perfect,' zei ze en ik keek in de spiegel. Ik zag dat het ging om een rode trui, waar ironman op stond. Ik voelde me een stuk beter in deze kleding. Jane greep me bij mijn middel en trok me naar haar toe en begon het knoopje bij mijn broek los te peuteren.
'Niet doen, ik kan het zelf wel,' zeurde ik, maar mijn broek was al naar beneden getrokken en ik voelde me verlegen worden.
Ik kreeg een nieuwe legerbroek, waar geen gaten in zaten en glimlachte naar Jane.
'Kom dan reken we af. Ik koop wel meer als we thuis zijn,' zei Jane en ik liep met haar de kleedruimte uit en rekende de kledingstukken af. Ik mocht ze gelijk aanhouden en Micheal stond buiten te wachten met twee vanille ijsjes.
Ik had nog nooit zo iets zaligs geproeft.
Michael pakte mijn hand vast en ik liep met mijn ijsje het gebouw uit., waar een nog grotere auto stond te wachten.
'Albert,' riep ik en rende naar hem toe, maar struikelde over mijn veters en kwam hard op de stoep terecht.
Ik krabbelde overeind en voelde dat ik begon te huilen. De tranen liepen over mijn wangen en ik begon het ineens warm te krijgen. 'Noah!' riep Jane en greep me bij mijn lichaam en hield een zakdoek bij mijn ogen om ze te drogen.
Mijn handen waren geschaaft en brandde verschrikkelijk.
De linnen zakdoek begon ineens vlam te vatten en viel als as. Jane liet geschrokken het laatste stukje vallen en brandde door de stenen naar beneden.
'Mijn hemel Noah, wat was dat?' zei ze geschrokken en keek naar de litteken in de ooghoek van mij. Zonder iets te zeggen stapte ze in de auto en Michael kwam naast me zitten en we reden met hoge snelheid naar een wit gebouw.
ik werd meegetrokken het gebouw in en gelijk naar een kamer gebracht waar we op de doktor moesten wachten.
'Noah, vertel me wat er aan de hand is, want die tranen zijn geen gewone tranen,' zei Michael op een bittere toon. Ik keek ze geschrokken aan en durfte het nog steeds niet te zeggen.
De schaafwond op mijn been deed vervloekt veel pijn.
Ik wilde net wat gaan zeggen, als de dokter binnenkomt en op de kruk voor me gaat zitten. Hij pakte een doekje en spoot er wat vloeistof op.
'Dit gaat even prikken, ik moet het schoonmaken,' zei de man en legde met een ruwe hand het doekje op mijn wond en ik beet op mijn lip om het niet uit te schreeuwen. Hij haalde het doekje ervanaf en plakte er een pleister op.
'Niets aan de hand jullie kunnen gaan,' zei hij, maar hij werd al onderbroken door Jane.
'Menneer, kunt u misschien kijken naar dat litteken op zijn rechteroog, er klopt iets niet. Een litteken hoort niet in die vorm te zijn,' sprak ze en de dokter schoof wat haren weg en keek zorgvuldig naar mijn oog.
'Ik zou het voor nu met rust laten, het trekt wel weg.'
Jane zuchtte en ik mocht alweer gaan. Ik keek achterom naar de dokter die bedenkelijk me aan bleef staren.