10 - Rosalie van der Velde

Het regende buiten enorm. Met pijpenstelen kwam het uit de hemel vallen. Dikke regendruppels vielen op de gladde stenen, die kletterden zo hard dat het hier binnen nog te horen was. In de afgelopen minuten is er zoveel door mijn hoofd gegaan, dat ik niet eens meer de aandacht gaf die een veel belangrijkere persoon moest hebben. Ik staarde een beetje uit het raam, niet wetende waar ik het over zou moeten hebben met Robin. Hij was zo aardig geweest om me veilig, zonder wel degelijk nat geregend te worden, naar binnen te brengen, dus dan kon ik eigenlijk wel iets aardigs terug doen. Maar op dit moment liet mijn brein me in de steek. Ik wist totaal niet wat ik wilde zeggen, laat staan dat ik iets wist om te doen. Het was acht uur 's avonds en pikdonker buiten, en het regende, dus het had vrijwel geen zin om naar buiten te gaan. Het puntje van mijn neus raakte het beslagen raam zachtjes en liet een cirkelvormige afdruk achter. Mijn blik ging heen en weer, over de vele regendruppels die de grond raakten en de fleurige bloemen die overal en nergens langs struiken stonden.
Een prachtig gezicht om te zien, volgens mijn moeder. En ik gaf haar geen ongelijk. "Wil je naast me komen zitten?" vroeg een stem. Robin's stem.
Langzaam verplaatste ik me van de ene kant, naar de andere kant van het raam. Een groepje kinderen holde over het pleintje van het hotel, om zo snel mogelijk cde ingang te bereiken en een beetje nat aan te komen. Ik glimlachte. Ik vroeg me af of ik vroeger ook zo was geweest, of ik veel speelde met andere kinderen uit de buurt. Ik plofte zachtjes naast Robin neer, op het bed. Voor een lange tijd hield hij zijn ogen op mij gericht, alsof hij me zorgvuldig aan het bestuderen was.
Hij keek bedenkelijk - alsof er gedachten door zijn hoofd spookten. "Waar denk je aan?" vroeg ik terwijl ik hem bleef aankijken. Hij ging rechtop zitten.
"Ik heb de laatste tijd veel aan je gedacht," begon hij. "Meer dan ik ooit heb durven denken." Dat antwoord lag niet voor de handliggend, bedacht ik me. Het was te gemeend. En dat zag ik precies in zijn ogen. het Zorgde ervoor dat mijn handen klam begonnen aan te voelen, dat ik niet meer normaal na kon denken en dat mijn hart een paar slagen miste. Was dit de Robin die ik kende van vroeger? In tegenstelling van die tijd, is hij eigenlijk niks veranderd - zelfs niet qua uiterlijk.
Ik wilde er echter niet te lang over na denken. Robin schoof een stukje dichter mijn kant op. Niet dat ik het erg vond, in tegendeel zelfs. Hieruit kon ik opmaken dat hij mijn aandacht wilde trekken en dat hij me dichtbij zich wilde hebben. Dat voelde als een hele geluksmoment. En dat kwam recht uit mijn hart.
"In de momenten dat ik vaak alleen was, het maakte niet uit waar, op iedere plek heb ik aan je gedacht. Of dat nou in een hotelkamer met Arjen was, of thuis.
Ik kon alle momenten die we samen hadden en de momenten die ik alleen was niet tegen elkaar afwegen, jij bent degene waar ik mijn leven mee wil delen. En dat ik je hier nu tegenkom, moet wel een teken zijn dat we bij elkaar horen," vertelde hij, in een tempo dat ik het kon volgen.
"Heb je.. zoveel aan me gedacht?" vroeg ik zacht. Aan mijn stem te horen was ik geraakt. geraakt door zijn woorden. Hij hield nog van me.
"Helaas wel," zei hij. Een lichte grijns verscheen op zijn gezicht. Ik zette een nep-verbaasd gezicht op en speelde het spelletje met hem mee.
"Wat mag het kosten, mevrouw?" fluisterde hij vlakbij mijn oor. In eerste instantie wist ik niet wat hij bedoelde, maar toen begreep ik de stille hint.
"Wat dacht je van mijn hart?" fluisterde ik bij hem in zijn oor. Keer op keer probeerde hij mijn aandacht vast te houden, en dat lukte hem goed.
Ik wilde bijna niets anders meer. "Daar kan ik niet tegenop, of wel?" grijnsde hij. Ik draaide mijn gezicht om, en keek in zijn ogen die boekdelen spraken.
"Nou.. Heel misschien toch wel," glimlachte ik. Robin liet zijn hand over mijn wang strijken. Ik sloot mijn ogen om in het moment op te gaan.
Hij wikkelde zijn armen om me heen en leunde achterover, zodat hij kon liggen, met mij tegen zich aan. Expres liet hij het feit weg wat er voorgaande jaren gebeurd is, in onze relatie periode. En weet je wat? Het scheelde mij niks meer. Het is niet dat ik het niet kan vergeten, het is eerder dat ik hem vergeven heb.
Hij heeft alles uitgelegd, en ik geloof hem. En als je nog steeds van iemand houdt, onvoorwaardelijk voor diegene wil gaan, dan doe ik dat voor de volle honderd procent. Niets valt daar meer aan toe te voegen. het oude hoofdstuk is afgesloten, en een nieuw hoofdstuk kan geopend worden.

----

Wat hebben jullie gedaan de afgelopen dagen? gaan jullie nog op vakantie, of al op vakantie geweest? ik ga over 12 dagen naar Duitsland, een huis dat verhuurd wordt door Belvilla. Ja, Belavilla inderdaad. Die je kan kennen van de reclame. Morgen zal ik weer proberen te schrijven, en anders woensdag.