9 - Rosalie van der Velde

Zoals gewoonlijk verliep de training boven verwachting van de bondscoach, Louis van Gaal. Ze hadden hun warming-up gedaan, belangrijke testen uitgevoerd, om hun fitheid goed op peil te kunnen houden, vrije trappen sessies gehouden, en de rest van de oefeningen die er behoorlijk zwaar uitzagen. Maar ze waren het gewend, ze deden het nu bijna dagelijks, en af en toe kregen ze rust pauzes tussendoor. En daarom mochten ze eerder het veld verlaten. Langzaam verlieten de spelers, zonder Arjen en Robin, het veld. Lichtelijk verbaasd keek Robin zijn vriend aan. Ik zag zijn mond bewegen. Een snel gevormde zin kwam eruit. Ze gaven elkaar een schouderklopje, voordat Arjen hem in een stevige knuffel trok. En dat was niet zomaar een knuffel. Die twee waren onafscheidelijk. Ik kende ze ook niet anders dan ze nu waren. Op de manier hoe ze naar elkaar keken.. Daaraan was al overduidelijk te zien dat ze voor elkaar door het vuur zouden gaan. Het gevoel dat mij warm kreeg, zorgde ervoor dat ik een glimlach op mijn gezicht toverde. Nadat ze elkaar loslieten, kreeg ik een knik van Robin naar me toegeworpen. Hij was het dus niet vergeten. Niet dat ik dat dacht, hij was ook geen persoon die zulke dingen zomaar vergat. De indringende warmte ging zich steeds meer verplaatsen, en het begon erop te lijken dat ik hetzelfde gevoel weer voelde. Ik durfde het niet, het gevoel toelaten, maar ik moest wel. Ik kon niet anders, toch? En toch hoopte ik dat hij precies hetzelfde zou voelen als wat ik nu probeer te ontwijken: liefde. Het was een prachtig gezicht om te hoe hij met een stralende glimlach op mij af kwam lopen. Stapje voor stapje schuifelde hij richting de tribune. Bij de grens stopte hij. Hij maakte met zijn hand een gebaar, alsof hij op de deur zou kloppen. "Mag ik binnenkomen, mevrouw van der Velde?" vroeg hij, terwijl hij moeite deed om zijn lach in te houden.
"Nou, vooruit dan."
Hij zette een stap vooruit, maar daar leek iets totaal mis te gaan. "Auw!" schreeuwde Robin. Zijn hand hield hij op zijn voorhoofd, en deed alsof hij tegen de deur gebotst was. "Dan moet ik de deur ook wel opendoen.." grinnikte hij. Mijn glimlach werd hierdoor alleen maar groter. "Leek me logisch, meneer van Persie," zei ik, al lachend. Evenementen zoals deze konden nog wel eens leuker uit gaan pakken dan ik had gedacht. Daarnaast, ik vond het fijn dat hij met me wilde praten. Zozeer niet om het uit te leggen, maar om me gezelschap te houden, en me daarna toch nog weer aan het lachen te krijgen. Al een paar jaar had ik niks van hem gehoord, geen briefje, geen telefoontje, hij heeft zelfs geen gedag gezegd. De reden heeft hij nooit aan me verteld, nee, ik moest erachter komen dankzij een televisieprogramma dat de helft van de waarheid nog niet wist. Door een schaduw die bewoog, schrok ik op uit mijn verre gedachten.
"Gelukkig kan ik je weer aan het lachen maken, Rose. En ik ben blij om je zo te zien," zei hij. Ik keek naar de tientallen gevulde wolken, grijze wolken, en ik kreeg plots koude rillingen over mijn gehele rug te verduren. Ook al was het 's avonds, en had ik geen idee hoe laat het precies was, het scheelde me even niks. Echt niet. Ik had alles waar ik ooit van droomde. De verse regendruppels druppelden één voor één, heel langzaam en traag, op mijn huid.
"Kom. Ik wil niet dat we straks drijfnat in het hotel aankomen," zei hij. Hij sloeg een arm om me heen. Ik twijfelde nog of ik hem niet van me af moest slaan, maar het was al te laat. Het begon steeds harder te regenen, waardoor ik een kreetje uit mijn mond hoorde glippen. Robin sloeg meteen zijn armen om me heen, hij kende namelijk mijn zwakke punten. Dit was er één van. Goed gedaan, Rose. Je plan om Robin te vergeten is je fataal geworden. Ik ben weer voor hem gevallen. Alsof ik al wist dat het ging gebeuren, alsof mijn lichaam zich er op voorbereid had. De kou die zich vast bijtelde in mijn lichaam, was eveneens zo erg als dat ik me nu zelf voelde. Net een stuk ijzer dat op mijn buik gevallen was, of een misselijkmakende gevoel dat zich naar boven probeert te drukken, richting mijn slokdarm. Kon ik er maar op de één of andere simpele manier achter komen of hij me niet weer in de steek ging laten. Niet nu ik hem terug wilde. Ik wilde hem niet loslaten. Nooit. Daar was, en is hij veel te lief voor. Ik gaf geen enkele aandacht aan de omgeving, ook al was het zo mooi en prachtig, ik wilde nu maar één ding. Toch was dit mijn favoriete seizoen, ik keek niet op of om toen we langs veldjes renden die ik nog niet eerder gezien had. Soms vroeg ik me af waarom hij dit toch deed. Wilde hij me nou echt terug, of ging het hem om iets totaal anders dan dat ik in gedachten had?
Met die rondtollende gedachten in mijn hoofd, baanden we een snellere route naar het hotel toe. waar we ons 'gesprek' zouden hervatten.

----

Het volgende hoofdstuk zullen jullie heeeeeeeeeeeeeel erg leuk gaan vinden. het wordt een Robin pov, dat weet ik nu al.