Vijf

De daarop volgende dagen waren eigenlijk een beetje hetzelfde. Elke dag zagen we elkaar en waren we onafscheidelijk. Ik keek steeds meer op tegen de dag dat ik weg zou gaan, en die dag is vandaag. Vanavond vliegen we. Ik zit met Viktor op het strand en we zeggen niks. Ik ben in de afgelopen dagen echt gek op hem geworden, hoe erg ik ook mijn best deed om geen gevoelens te krijgen. Ik wil contact met hem houden, ook al hadden we afgesproken dat we dat niet zouden doen.
"Misschien zie ik je nog wel eens bij het uitgaan," zeg ik zacht. Viktor kijkt me aan en schudt zijn hoofd.
"Ik denk het niet, ik ga niet zo vaak uit. Ik denk dat het gewoon beter is als we elkaar niet meer zien, ik ben op dit moment totaal niet toe aan een relatie." Ik schrik er een beetje van, zo had hij het nog niet gezegd. Er zit dus echt geen toekomst in.
"Oké," zeg ik zacht, een beetje teleurgesteld.
"Maar dit wisten we vanaf het begin toch? Dat het niets zou worden? Ik bedoel, begrijp me niet verkeerd, ik vind je hartstikke leuk en deze vakantie was geweldig. Ik zou het voor geen goud anders doen." Ik probeer de tranen tegen te houden maar het lukt niet, ze stromen over mijn wangen. Wat een onzin zeg, hij vindt me leuk maar wil geen relatie. We wonen super dichtbij elkaar, het is helemaal niet onmogelijk. Viktor kijkt me met een schuldig gezicht aan als hij ziet dat de tranen over mijn wangen rollen.
"Sorry dat ik niet kan zijn wat jij graag zou willen," zegt hij dan voorzichtig. Hij slaat zijn arm om me heen en wel me tegen zich aantrekken, maar ik houd mezelf tegen. Ik sta op en Viktor kijkt me verbaasd aan.
"Ik kan dit niet, elke dag vind ik je leuker, ook als je dit soort dingen zegt." Ik wacht op een reactie maar die krijg ik niet.
"Laat maar," mompel ik terwijl ik wegloop.
"Yara, wacht!" hoor ik Viktor roepen. Ik draai me niet om en loop door, wauw wat voelt dit rot. Stom, ik wist dat het niks zou gaan worden, maar op een of andere manier blijf ik toch altijd hopen. Viktor pakt mijn arm, ik probeer me los te trekken maar hij is sterker.
"Laat me los Viktor!" Tot mijn grote verbazing laat hij los, ik loop verder en hij zegt niks meer. Nu ben ik nog kwader, het betekende dus echt niks voor hem, gewoon een simpele vakantieliefde, als je het al een liefde kunt noemen. Ik draai me om en zie Viktor nog op dezelfde plek staan.
"Heb je nou de hele tijd gewoon alsof gedaan? Was het dan echt niks? Heb ik me verbeeld dat het meer was?" schreeuw ik kwaad naar hem. Mensen die rustig liggen te zonnen kijken allemaal op, gelijk schaam ik me. Ik sta hier als één of ander wanhopig wijf te schreeuwen naar een jongen wie het toch niets kan schelen. Viktor kijkt nog steeds naar me, maar zegt niks meer. Ik werp hem nog één kwade blik toe en loop dan naar mijn hotelkamer.
"Wat is er gebeurd?" vraagt mijn moeder bezorgd als ze mijn betraande gezicht ziet.
"Niks, laat me alsjeblieft met rust." Ik loop mijn slaapkamer in en laat me op mijn bed vallen nadat ik de deur op slot heb gedraaid. Wat ben ik toch ook stom. Ik had het moeten weten, ik had nog nooit mogen hopen op meer.
Als ik voor mijn gevoel al een behoorlijk lange tijd op mij bed lig te huilen hoor ik geklop op de deur.
"Yaar, Viktor hier voor je," hoor ik mijn moeder mijn moeder zeggen aan de andere kant van de deur.
"Zeg maar dat hij weer weg kan gaan!"
"Hij wil graag met je praten, doe de deur open alsjeblieft." Ik ga bij de deur staan maar doe hem niet open.
"Nee!" Even is het stil aan de andere kant van de deur, op het moment dat ik denk dat ze weg zijn hoor ik Viktor zijn stem, met zijn schattige accentje.
"Yara, kunnen we alsjeblieft even praten, ik wil niet dat je weggaat terwijl je kwaad bent op me."
"Praat maar," zeg ik dan. Het blijft stil.
"Doe gewoon die deur open, dit praat toch niet normaal." Viktor zijn stem begint een beetje geïrriteerd te klinken.
"We verbreken gewoon nu het contact, is dat ook weer klaar," zeg ik fel.
"Als dat is wat je wilt," zegt Viktor zuchtend. Ik haal het slot eraf en trek de deur open. Ik kijk recht in Viktor zijn gezicht.
"Natuurlijk is dat niet wat ik wil, en dat weet je," sis ik naar hem.
"Kom." Hij duwt me naar achteren en loopt de kamer in, hij gaat op mijn bed zitten en klopt met zijn hand op het plekje naast hem, als gebaar dat ik ook moet komen zitten. Ik doe de deur dicht en ga naast hem zitten, hij legt zijn hand op mijn knie en gelijk duw ik zijn hand weg.
"Yara, ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. Je bent leuk, knap, lief, ik heb echt een geweldige tijd met je gehad. Alles wat ik heb gezegd of heb gedaan meende ik, het is gewoon dat ik op dit moment niet toe ben aan een relatie, ik kan jou niet geven wat je verdient. Op dit moment in ieder geval niet. Jij verdient een jongen die alle tijd voor je heeft, iemand die er onvoorwaardelijk voor je kan zijn, en dat kan ik niet." Ik laat de woorden bezinken en schud dan mijn hoofd.
"Ik begrijp het niet, je zou het wel willen maar je kan het niet?"
"Ja," zegt hij zacht.
"Maar waarom zou je het niet kunnen?" vraag ik, nog steeds niet-begrijpend.
"Ik wil in een relatie alles kunnen geven, een beetje zoals in deze vakantie, ik wil er voor je kunnen zijn als je dat nodig hebt. Jij verdient een beter iemand dan ik." Ik voel opnieuw de tranen in mijn ogen.
"Ik wil niet een beter iemand, ik wil jou," zeg ik met een trillerige stem.
"Begrijp je het nou niet? Het kan niet, ik kan het niet," zegt Viktor wat luider.
"Nee, ik begrijp het niet, ik begrijp er niks van. Het klinkt ook heel dom, ik wil wel maar ik kan niet. Onzin. Sorry maar het helpt totaal niet dat je dit zegt."
"Sorry, ik kan er niks anders van maken, ik hoopte dat je het zou begrijpen. Sorry dat ik je zo teleurgesteld heb." Viktor staat op en kijkt me aan met een somber gezicht. Ik zeg niks en kijk hem na terwijl hij de slaapkamer uitloopt, niet veel later hoor ik de voordeur open- en dichtgaan. Ik voel me enorm verward, ik begrijp het gewoon niet, waarom zou je het niet kunnen? Ik merk dat de tranen opnieuw beginnen te komen, ik begin mijn spullen in te pakken ter afleiding. Rot vakantie, rot liefde, rot Viktor...