Chapter eight.

~ Alison Lilian Hale

Toen ik eindelijk stopte met lachen, offerde Ash me zijn hand en hielp hij me overeind. Zijn glimlach was oogverblindend en zijn groene ogen straalde.

‘Ga je straks mee naar mijn familie?’ vroeg hij.

Ik knikte blij ‘Natuurlijk!’

Ik was gek op zijn familie en zijn moeder zorgde altijd voor me alsof ik haar eigen dochter was. Anne Marie had me heel erg geholpen in de tijd dat mijn moeder net was overleden en als ik advies nodig had of mijn moeder erg miste, dan ging ik vaak naar haar toe.

Ash glimlachte ‘Oke, maar ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb honger! Wat denken jullie van een ontbijtje?’

Zodra Michael en Luke het woord ontbijt hoorde, sprongen ze op van de grond en rende ze lang ons heen naar beneden. Ik giechelde, pakte Ashton’’s hand vast en samen liepen we de trap af. Mijn vader zat aan de keukentafel met een krant in zijn handen, zijn bril balanceerde op zijn neus en hij keek op toen we de kamer binnen kwamen.

‘Goedemorgen!’ begroete hij ons.

‘Goedemorgen pap.’ Ik liet Ash zijn hand los en gaf mijn vader een kus op zijn wang.

‘Als jullie trek hebben, er liggen pannenkoeken in de keuken,’ glimlachte hij.

Oh dus daar waren Luke en Michael. Ik keek opzij naar Ashton en alsof we elkaars gedachte konden lezen rende snel we naar de keuken.

‘Ali, deze pannenkoeken zijn echt te lekker,’ zei Michael met volle mond.

Ik was verrast dat ze nog niet alles hadden opgegeten, normaal zou al het eten al weg zijn voor ik er überhaupt over na kon denken om het te eten. Ik pakte twee borden uit de kast en gaf er een aan Ashton.

‘Dus, wat gaan we vandaag doen?’ Vroeg Luke toen we allemaal onze pannenkoeken naar binnen hadden gewerkt.

‘Nou jullie gaan eerst naar jullie families, denk je ook niet? Ik zou graag heel de dag met jullie doorbrengen maar dat zou egoïstisch zijn, jullie families hebben jullie ook gemist.’
Ze glimlachte allemaal en knikte instemmend ‘Oke, maar we zien ja daarna wel weer toch?’ vroeg Michael.

‘Tuurlijk, misschien kunnen we met zijn alle naar het strand? Het word super warm vandaag en misschien kunnen we dan ook wel die ijsjes halen die jullie zo lekker vinden.’

Luke juichte ‘Ik hou van je ideeën Ali!’

Ik grinnikte en keek op mijn horloge ‘Zullen we dan nu maar gaan?’

Luke en Michael leende mijn auto en we spraken af om elkaar over twee uur weer terug te zien. Ashton en ik besloten naar zijn huis te lopen aangezien hij maar twee straten verderop woonde. Zijn moeder was in de tuin bezig toen we aan kwamen lopen.

‘Ashton, mijn jongen!’

Ze liet de bloemen die ze vast had vallen en rende zo snel mogelijk naar ons toe om haar zoon in haar armen te sluiten. Ik keek toe hoe Ash zijn armen om zijn moeder heen sloeg en lieve dingen tegen haar zei om haar te kalmeren. Ze had tranen in haar ogen en keek naar hem met zoveel liefde.

‘Ashton!’ gilde twee stemmetjes.

Zijn zusje Lauren en zijn broertje Harry kwamen het huis uit rennen met beide een grote glimlach op hun gezicht. Ash opende zijn armen en zonder enige twijfel sprongen ze er allebei in. Vertederd keek ik toe.

‘Ali, kom hier,’ zei zijn moeder met een glimlach terwijl ze haar hand naar me uitstak.

Ik pakte haar hand vast en een paar seconden later stond ik gesandwitched in een groepskuffel met de Irwins.

--