013

Het is zo stil dat een hobbit niet onopgemerkt voorbij zou kunnen gaan. Ik kijk van Thorin naar de rest van de groep, die bij het horen van de naam van de Ork ook stil zijn gevallen. 'Wat bedoel je met "door Azog?"' vraagt Thorin uiteindelijk.
'Wat ik zeg, ik werd aangevallen door hem en een bende van zijn Orks.'
'Dat kan niet, hij is dood.'
'Hij zag er anders niet dood uit toen hij me probeerde te vermoorden,' antwoord ik. Ik voel mijn hart in mijn schouder kloppen en ik ga verzitten om de pijn te verminderen. 'ik weet wat ik zag, oom, het was Azog, honderd procent zeker.' Thorin is even stil, maar draait zich dan om. Hij loopt naar Balin en zegt iets tegen hem, maar ik hoor niet wat hij zegt. 'Jullie denken zeker dat ik gek ben? Je mag me geloven, of niet, maar jullie komen er wel achter dat ik gelijk heb.'
'Lee,' zegt Fili en hij loopt naar me toe. 'ik geloof je, echt waar. Maar misschien moet je rust nemen? Je ziet er bleek uit.' Ik knik. Ik voel er eigenlijk helemaal niks voor, maar misschien is het wel het slimst om te doen. Mijn koppigheid heeft de laatste tijd niet veel goeds gedaan. Ik omhels Fili kort, ik weet niet waar dat ineens vandaan kwam eigenlijk. Ik laat hem los en glimlach naar hem, ondanks de pijn in mijn schouder. 'Ik heb in ieder geval een record,' zeg ik zacht.
'Wat bedoel je?'
'Ik ben de eerste van het gezelschap die gewond is geraakt.'

Als ik mijn ogen open, zie ik dat de zon net op is gegaan. Ik duw mezelf voorzichtig overeind en loop een beetje rond. De rest slaapt nog, behalve Dwalin, die de wacht moest houden. Ik loop naar hem toe en leun voorzichtig op de rots naast hem. 'Nog iets gebeurd vannacht?'
'Niks,' antwoordt hij, zonder me aan te kijken. 'ik dacht dat Thorin je had verboden om mee te gaan?'
'Ik dacht dat je me goed genoeg kende om te weten dat ik minstens net zo koppig ben en dat ik met niet laat tegenhouden.' Ik zie een vage glimlach op Dwalin's gezicht doorbreken. 'Je hebt een punt.'
'Weet ik.' Ik zucht en kijk naar de zon. Ik heb minder last van mijn schouder, maar nog steeds steekt het vreselijk. Ik leun mijn hoofd ook tegen de rots en sluit mijn ogen. Ik vraag me af wat er nog wacht. Misschien krijg ik wel enorm veel spijt dat ik mee ben gegaan, maar ik kan het maar op één manier uitvinden. Ik ben nooit ver van huis geweest, dus ik heb geen idee wat er te wachten staat. Ik weet dat we Mirkwood moeten passeren en dat dat waarschijnlijk niet goed zal gaan, vanwege de geschiedenis, maar ik heb dat nooit begrepen. Ik heb nooit zoveel moeite met elfen gehad. Er zijn amper elfen in de buurt, maar er is een klein dorpje in de buurt, waar elfen wonen. Ze zijn zich volgens mij aan het klaarmaken om naar Valinor te gaan. Ik ben er ooit per toeval gekomen, een paar jaar geleden. Die elfen zijn in ieder geval vriendelijk. Ik snap niet wat er mis is met elfen, de elfen die ik heb ontmoet, zijn vriendelijk, niet bevooroordeeld, handig, sierlijk en nog meer. Ik heb altijd wel een lichte mening over elfen gehad, maar dat is voornamelijk ontstaan door de verhalen die ik heb gehoord. Misschien zijn de elfen in Mirkwood anders dan de elfen die ik heb gezien. Dat is ook de reden dat ik er een beetje tegenop zie: ik weet niet wat ik van ze moet verwachten. Dat staat me niet aan. Ik heb liever dat ik weet wat ik moet verwachten, zodat ik me kan voorbereiden, alleen de dwergen om me heen zijn zo blind door wat er is gebeurd, dat ze niet lijken in te zien dat niet iedereen hetzelfde is. Dat iedereen kan veranderen, dat er altijd mensen, dwergen, elfen of hobbits zijn die afwijken van de rest. Als iedereen hetzelfde was, zouden Bilbo en ik nu niet hier zijn, maar dat lijkt niemand op te merken. Dat is ook iets wat ik niet begrijp, maar ik kan niet alles begrijpen. Misschien ontdek ik tijdens deze reis nog wel hoe iedereen hier in elkaar zit.