Sorry, I Will Go.

Ik zuchtte en duwde de deur open, zonder op een verder antwoord te wachten. Ze hadden gelijk gehad. Zijn bureau was nog enkel een stuk planken die op elkaar lagen en zag er naar uit dat zijn stoel ook zijn woede heeft moeten bekopen. Hij lag languit op zijn bed, zijn ogen strak op elkaar. Als je niet beter wist, zou je zeggen dat hij dood was, want hij ademde zelfs niet meer. Zijn handen lagen onder zijn hoofd, waardoor zijn shirt omhoog kwam en een deel van zijn buik toonde. Ik kon men hart een slag voelen overslaan, toen ik er naar keek. Zijn spieren duidelijk te zien waren onder zijn witte huid. Hij leek compleet afgesloten van de wereld. Hij luisterde niet, voelde niet en deed zijn ogen ook niet open. Ik sloot de deur voorzichtig en liep naar de radio, die ik een paar octaven zachter liet spelen, zodat hij achtergrond was. Hij reageerde niet. Twijfel vervulde me, zodat ik erg veel moeite moest doen om niet als een klein meisje de kamer uit te rennen, zoals ik dat wou. Voorzichtig en geruisloos wandelde ik naar zen bed en ging naast hem zitten. Het bed bewoog, maar hij bleef strak liggen. Ik staarde naar zijn gezicht, zijn perfecte gelaatstrekken en zin blonde haar dat voor zijn ogen hing.
“Wie je ook bent, je kan beter vertrekken, of je eindigt als men bureau” zei hij zacht met een harde ondertoon. Men hart brak, maar ik zou hem niet tegen spreken.
“Goed,” fluisterde ik, streek zijn haar naar achter en drukte een kus op zijn marmeren voorhoofd. Ik wou recht staan, maar zijn hand klemde zich om men pols en zijn ogen schoten open. Ik rilde, ik voelde angst in me opkomen en ik wist niet waarom. Ik dacht aan de stukken hout, ik was beter toch weg gerend. Zijn ogen bestudeerde men gezicht en leken te verzachten.
“Het spijt me, ik zal wel gaan” mompelde ik zacht en probeerde arm vanuit zijn greep te bevrijden. Hij liet voorzichtig los en liet me opstaan. Ergens hoopte ik dat hij me ging tegenhouden, me de weg ging versperren voor ik de deur uit was, maar hij bleef strak op zijn bed liggen, zijn ogen men stappen volgend. Ik deed voorzichtig de deur open en zonder om te kijken, sloot ik hem terug achter me. Fijn, dat ging goed!
Ik liep de trap af, naar de woonkamer waar de tv nog speelde. Vast Emmett die hem vergeten uitzetten was. Het zou nog een hele tijd duren voor ze terug kwamen. Ik zuchtte en liet me in de kussens van de sofa vallen. Voor de eerste keer voelde ik hoe moe ik eigenlijk was. Men ogen viel zacht toe, terwijl ik luisterde naar het gemompel van de tv. Maar zelfs in men dromen kon ik niet van ze vluchten. 2paar ogen staarde me aan, Jasper en Melany.


She was young, but she like that act younger then she was.
She was dumb, but she like to act more dumb then she was.<3 Ugly Girl – 100 monkeys!

Love!!