There Was A Girl, Melany!

De zon ging onder en de maan rees op aan de horizon, één van de mooiste beelden van de wereld. Enkel 1 kon het overtreffen, de jongen die zich al de hele dag verschool in zijn kamer, Jasper. Het was mijn schuld, alles vandaag was mijn schuld. Ik was de gene die ruzie gemaakt had met Jazz, ik was de gene die op Quilleute land geweest was en dan nóg eens ruzie gemaakt had met Jasper. En toch voelde ik geen schuld. Er was geen plaats meer in men gedachten voor schuld. Men hele hoofd was gevuld met het weerwolven meisje van deze middag, haar ogen die zo gelijkend waren met die van mij en de hanger om haar nek. Alles leek in elkaar te vallen als een puzzel maar, er mistte een miljoen stukken of meer. Waarom was dwaalden een weerwolf door men droom. Waarom had ze de zelfde hanger als ik en waarom herkende ik haar. Niets klopte er nog, terwijl het allemaal duidelijk zou moeten zijn. Een dof geklop deden me opschrikken uit men gedachten spinsel, dat met iedere seconde meer in de knoei zat. “Samii?”
Hun stemmen klonken zacht door de deur opening. Ik keek om en zag ze aarzelen, niet zeker wetend of ze binnen mochten komen. Ik knikte en probeerde te glimlachen, maar men lippen wilden niet mee en bleven in men bedachtzame lijn zitten. Ze strompelde alle vier binnen. Ze hadden allemaal andere kleren aan en leken alsof ze klaar waren om uit te gaan.
“Alles goed?”
Ik knikte en keek hoe ze allemaal in een cirkel om me gingen zitten, hun ogen onderzoeken op men gezicht. Ik wende men blik af en staarde naar de ondergaande zon, die men huid deed oplichten, voor de laatste seconde van de dag.
“Hoe is je arm?”
Ik keek er op neer en haalde men schouders op, niet echt in staat antwoord te geven. Kim probeerde te glimlachen, maar iets weerhield er van.
“Euhm, wat is er met Jasper?”
Ik fronste, “Hoe bedoel je?”
“Hij heeft de keukendeur beneden aan stukken gegooid, heeft zijn bureau kapot geschopt en zit al de hele dag op zijn kamer opgesloten, nuja, vanaf het moment dat jij…” haar zin kwam aan een abrupt einde, alsof ze het antwoord al gekregen had zonder dat ik het zei.
Melany, maakte in men hoofd wat plek voor spijt, stekend in men hart. De zon was helemaal verdween en de kamer had een verontrustende schaduw over zich. Hun ogen bleven allemaal op me gerust terwijl ik nadacht, over dingen die ze zich niet konden voorstellen.
“Nessie?” ik keek even op en zag haar knik.
“Weet jij nog de dag dat ik bij jullie kwam?”
Ze fronste haar hoofd en dacht na. Haar ogen dwaalden even over de andere en ze gaf een kleine knik.
“Vandaag, in het bos, was er een meisje… Melany…”
Hun ogen werden groot en hun ogen brandden in men huid.
“Melany? Van je droom?”
Ik knikte zwak,”Ze leek op het meisje uit men droom, ze had zelfs de zelfde hanger, alleen…”
Ik wachtte af voor ik verder ging n nam diep adem,”Ze hoorde bij de weerwolven”
Hun ogen werden nog groter en leken alsof ze ieder moment er uit konden rollen.
“Melany, is een weerwolf?” zei Alissa verbaasd.
“ik weet niet of zij het is, Ali. Misschien heb ik het gewoon mis zien en hoort” zuchtte ik.
Ze schudde haar hoofd,”Dat is niet mogelijk. Is hat daarom dat je…”
Ze maakte haar zin niet af, dat deed Kim al voor haar,”Dat je ruzie had met Jasper”
Ze werden allemaal stil, terwijl ze men antwoord afwachtte. Ik focuste me op zijn kamer en luisterde voor even naar zijn zachte ademhaling. Ritmisch en zacht in men oren.
Ik schudde men hoofd,”Nee, hij…”
Ik keek ze aan, twijfelend of ik wel verder moest gaan, maar Alika lachte aanmoedigend.
Ik zuchte diep,”hij kuste me en ik…”
Ze leken allemaal geshockeerd,”Hij kust je en daarom ben je kwaad! Wat heb jij nu!” zei Nessie kwaad.
Ik haalde men schouders op,”Als je bijna vermoord word door een bende honden, door zijn schuld, heb je wel wat anders aan je hoofd, Nessie!”
Ze gromde bij het woord honden, maar kreeg een ongeruste blik in haar ogen.
“Nee, hij was er niet bij” zei ik op de onuitgesproken vraag in haar ogen.
Haar ogen verzachtte, maar de verbazing was nog steeds te lezen.
“Weet je Samii, misschien moet je toch eens met Jazz praten. Toen we hem daarnet zagen, leek hij…”
“Verscheurd…” maakte kim, Alissa’s zin af,”Zijn ogen waren vuur rood en hij was erg kwaad, de deur zal het geweten hebben, het arme ding.”
Ik zag hoe veel moeite ze deed het luchtig te houden, ook al was het niet echt het moment.