W46

“Bloom, ik ben bang dat een week nogal kort is voor zoiets”, zei Layla zacht. “Maar mij leken ze toch al wat gewend te raken aan je.”
“Ja, dat vond ik ook”, zei Musa. “In het begin keken ze de hele tijd alsof je hen iets aan zou doen, maar tegen het einde van de week waren ze weer gewoon bezig met de les.”
“Ik, ik kan gewoon niet verdragen… Het idee dat de rest van mijn leven mensen doodsbang van me zouden zijn…”
“Zo lang heb je die krachten nog niet, Bloom”, zei Stella. “Mensen zijn bang omdat het nieuw is. Maar iedereen zal er uiteindelijk heus wel aan wennen.”
“Kijk naar mijn ouders, Bloom. Ze schrokken eerst en ze waren bang, maar nu staan ze klaar voor je wanneer je hen nodig hebt”, zei Layla.
“Wij staan allemaal klaar voor je”, zei Helia. “Wij, jouw ouders, de onze, Faragonda en de leraren en zelfs de voorzitter van Lichtrots.”
“Je staat er niet alleen voor”, zei Flora bemoedigend. Bloom slaagde erin een aarzelend glimlachje tevoorschijn te toveren.
“Bedankt, allemaal”, fluisterde ze. Iedereen ging om Bloom heen staan en ze gaven haar een dikke groepsknuffel.

Ze hadden elkaar net losgelaten toen er op de deur geklopt werd. Sky deed de deur open, vijf eerstejaarsspecialisten stonden aan de deur. Twee van hen werden ondersteund door hun vrienden. Bloom herkende hen meteen als de jongens die ze gered hadden.
“We, euh, we wilden jullie komen bedanken”, zei één van hen aarzelend.
“Dat was onze plicht”, zei Sky met een glimlach.
“Toch bedankt, zonder jullie…” Er viel een ongemakkelijke stilte.
“Nou, ja, dankzij jullie hebben we het overleefd”, zei één van de anderen aarzelend. Hij keek naar Bloom. “Hoofd Saladin zei dat we het misschien niet overleefd zouden hebben als u ons niet zo snel had teruggebracht en hulp gehaald en iedereen beschermd en…”
“Graag gedaan”, zei Bloom zacht. Ze besefte plots dat geen van de jongens er deze week bij waren geweest in de les. Het deed haar echt deugd dat ze haar kwamen bedanken.