De bevalling van Polly

Verdrietig stapte Roos aan het eind van de dag de bus uit. Haar kleren stonken naar melk.
Zodra ze thuis was stopte ze meteen haar kleren in de wasmachine voordat haar vader erachter zou komen en vragen waarom haar kleren zo naar melk stonken. Zelfs haar ondergoed rook ernaar.
Voortaan gaat Roos in de pauze met haar eten het schoolplein af en dan gaat ze wel in het park achter de school eten. Dat heeft ze vandaag ook met haar lunch gedaan. Ze kijkt wel wat ze doet als het slecht weer is. Vandaag was de lunch een hamburger met broccoli.
Roos neemt vlug een douche om de melk uit haar haren te wassen.
Als ze maar niet iedere keer zo'n streek uit gaan halen met haar.

Evenlater trekt ze haar rijkleren aan en stapt op de fiets richting Sunshine Valley.

Tien minuten later parkeert ze haar fiets in de fietsenstalling van het vakantiepark. Ze loopt naar het kantoortje van meneer Brown om te melden dat ze er weer is. Maar het kantoortje is leeg.
Roos loopt naar de stallen toe. Daar loopt ze Jessey tegen het lijf.
"Hee, weet jij waar meneer Brown is?" vraagt Roos.
Jessey knikt. "Kom maar mee. Polly is aan het bevallen. Meneer Brown en de dierenarts is bij haar. Ik eerst ook maar meneer Brown vroeg of ik jou wilde zoeken om dit te vertellen."
Roos keek meteen blij. Dit maakte haar slechte dag meteen weer beter. Ze had altijd al een keer bij een bevalling willen zijn.
Ze liepen naar de stal van Polly toe.
Er was verder niemand zodat ze in alle rust kon bevallen. De enige die er waren, waren meneer Brown en Mevrouw Jones (de dierenarts). Meneer Brown keek even op toen we aan kwamen lopen. "O goed je bent er Roos. Het is bijna zover. De persweeën zijn al begonnen."
Roos en Jessey keken over de boxdeur heen.
Terwijl Polly lag te bevallen, legde mevrouw Jones een heleboel uit over een bevalling.
Roos luisterde geïnteresseerd. Sommige dingen wist ze al. De dingen die ze niet begreep vertaalde Jessey voor haar.
"Ja!" riep meneer Brown, "Ik zie hem al een stukje!"
"Eerst komen de voorbeentjes," legde mevrouw Jones uit, "dan het snoetje en dan volgt de rest."

Eindelijk lag het natte veulen dan op het stro. Polly was moe maar toch stond ze op om haar veulen te begroeten.
"Een hengstje," fluisterde mevrouw Jones zachtjes.
Iedereen keek bezorgd. Het was een zware bevalling geweest voor Polly, en het veulen was erg klein.

Een uur ging voorbij. Het veulentje had nog steeds niet geprobeerd te gaan staan. "Hmmm.... Dit is ernstig," zei mevrouw Jones met een bedenkelijk gezicht, "Een veulen moet een half uur na de geboorte proberen te gaan staan en ze heeft nog geen één poging gedaan! En ze móét persé de eerste melk van haar moeder hebben. De eerste melk noemen ze biest, dat zit vol voedingsstoffen en heeft het veulen ècht nodig."
"Kunnen we haar dan niet helpen te gaan staan?" vroeg Roos.
"Je kunt het proberen."
Roos was al de box ingelopen.
Ze praatte zachtjes tegen het kleine diertje, ze was inderdaad klein voor haar leeftijd.
"Hee kleintje. Gekkie toch, je moet wel proberen te gaan staan hoor. Klein maar fijn zeggen ze altijd. Ik weet zeker dat je het kan! Kijk, Polly wil ook dat je het probeert!"
Polly hinnikte naar haar veulen. Ze begreep dat Roos haar veulen wilde helpen.
Roos vouwde haar armen voorzichtig om het kleine lijfje van het veulen, en tilde haar omhoog.
Het veulen trapte hulpeloos met zijn beentjes in de lucht.
Roos droeg het hengstje naar zijn moeder toe en bracht hem naar de uier. Het veulen snuffelde eraan.
"Toe dan," moedigde Roos hem aan.
Eindelijk begon het veulen te drinken.
Nadat het gedronken had legde Roos het veulen voorzichtig terug in het stro. Hij viel meteen in slaap. Polly was ook moe, maar toch bleef ze wakker om over haar veulen te waken.
Roos kwam tevreden de box uit.
"Dat je haar aan het drinken hebt gekregen betekent niet dat ze het haalt lieverd," zei mevrouw Jones aarzelend. Ze wilde niet dat Roos verdriet zou hebben als het veulen het niet zou halen.
Maar Roos was blij. Ze had hem aan het drinken weten te krijgen. Bovendien geeft meneer Brown echt niet zomaar een veulen op. Hij houd heel veel van zijn paarden!
"Roos..." begon meneer Brown, "Ik vind het veulen heel lief, en ik wil het heel graag houden, alleen ik ben bang dat hij het niet haalt en dan ben je heel verdrietig en dat wil ik je niet aan doen. Bovendien heeft een veulen heel veel verzorging nodig. Vooral eentje die niet zelf wil drinken of staan en laat is met de ontwikkeling. Het personeel heeft het al heel druk."
"Dan zorg ik voor hem!" zei Roos meteen. Ze wilde het veulen absoluut niet kwijt. Ze wist nog niet hoe ze dit ging doen maar het kwam vast goed!
"En school dan?" vroeg meneer Brown.
Roos keek meteen beteuterd. Waarom had ze daar niet aan gedacht?
Jessey, die zag hoe moeilijk Roos het ermee had, zei vlug; "Als Roos op school zit kan ik het in de gaten houden!..... Ik weet het!" zei ze vlug toen ze meneer Brown zijn gezicht zag, "Ik heb al heel veel werk, maar ik weet zeker dat ik het kan combineren."
Roos gaf Jessey een knuffel. Wat was ze haar dankbaar!
Ze keken afwachtend naar meneer Brown. Ook mevrouw Jones. Wachtend op zijn reactie.