Chapter 002 • Amy Beckers

"Mooi meisje heb je daar" hoorde ik de jongen zeggen. Hij had zwart, kort haar en volle lippen. "Dat hoorde ik hoor!" riep ik lachend. De uitdrukking die hij vervolgens maakte in zijn gezicht liet me lachen. Hij loopt weg en meteen vraag nieuwschierig ik aan Michael: "Wie was dat?"
Hij keek me in mijn ogen. Hij had een aparte oogkleur, het had wel iets. Een plukje in zijn haar was blauw geverfd. Hij droeg voornamelijk zwarte kleding. "Dat was Calum, een goede vriend van me." zei hij terwijl hij zijn wenkbrauwen een beetje fronsde.

Ik ken hier nog niemand, een nieuwe school, een nieuwe stad. De enige die ik hier kende was Ashton, maar ik wist niet of hij op deze school zat. Hij was mijn ex-vriendje. Ik herinner me hem nog maar vaag.
Ik maak mijn rugzak open. Hij is roze met witte stippen en een zwart strikje aan de bovenkant. Ik pak mijn brood, eigenlijk eet ik nooit brood, maar op de een of andere manier had ik best wel trek. "En, heb je het al een beetje naar je zin?" vraagt Michael nieuwschierig. Ik bekijk hem nog eens goed. Hij is best wel leuk. "Ja, tot nu toe wel, maar ik weet natuurlijk niet of ik nog meer leuke mensen ontmoet." zeg ik tegen hem. Dit was een verkeerd antwoord. Het leek een beetje op flirten, maar dat wou ik nou juist niet doen. 'School gaat voor.' dacht ik altijd bij mezelf. Nou, niet in dit geval niet dus. Misschien moet ik een keer wat met hem afspreken. 'Nee, Amy. Houd je aan je eigen afspraak.' schiet er door mijn hoofd.

"Zullen we vanmiddag iets gaan doen?" vraagt Michael een beetje onzeker. Eigenlijk wil ik niet, omdat ik hem nog maar kort ken, en ik me aan mijn eigen afspraak wil houden. "Ja, lijkt me leuk." zeg ik. 'Oh my god Amy, wat heb je nu weer gedaan?' denk ik bij mezelf. Michael trekt een grote grimas op zijn gezicht. Ik wist dat dit niet fout kon gaan. Ik vertrouwde hem wel, het is alleen of ik niet weet of dit een date is, of gewoon een afspraak als vrienden. Ik stel me het een beetje voor als dé perfecte date. Strandwandeling, wind, overnachting op het strand. We bekijken de zonsondergang en.. Voordat ik mijn gedachten af kon maken ging de bel. Op naar economie, dacht ik bij mezelf.

Samen met Michael loop ik naar ons lokaal, omdat ik nog niet aan deze school gewend was. Mijn oude school was veel kleiner en ouder. Ik zocht naar een lege stoel in de klas, maar ik kon er geeneen vinden. Als ik de gezichten van mijn klasgenoten bekijk zie ik tot mijn schrik Ashton. Het eerste wat me opvalt is dat hij heel erg is veranderd. De enige lege plek die er nog is is naast Ashton. Heb ik weer. Een beetje onzeker ga ik op mijn stoel zitten. "Amy?" hoor ik Ashton zeggen terwijl ik mijn boeken pak. "Ashton." zeg ik met een eentonige stem. Ik wil eigenlijk niets meer met hem te maken hebben. Achter me zie ik Michael met een verbaasde blik kijken.