Proloog

Het zou een warme dag moeten zijn, altans dat denk ik. Ik weet niet meer welke dag het is, hoelaat of wie ik nou werkelijk ben. De tranen die over mijn gezicht liepen, waren niet meer zoals echte tranen, ze waren dodelijk. Het zweet dat mijn lichaam bedekte, maakte sisende geluiden op de loden vloer.
De muren om me heen, massief lood, om de mensheid in veiligheid te houden. Ik kijk op als er een man in een wit pak, met masker op de kamer in kwam lopen. Hij kwam naar me toe en bukte zodat ik alleen de ronde glazen van de masker kon zien.
Verzwakt, til ik mijn hoofd verder op en bekijk hem met halfgesloten ogen naar de rest van zijn lichaam.
'Het is tijd,' sprak hij met ademteugen door het masker en stak zijn hand uit. Ik pakte zijn hand aan en werd overeind getrokken en naar een kleine loden capsulen gebracht.
Mijn magere lange benen waren zwak door voedsel tekort. Ze waren drie dagen geleden gestopt met me eten te geven, alleen water. Ik stap met mijn blote voeten de capsule in, en de man in het witte pak, pakte mijn arm en zette een dikke naald in mijn tengere arm en ik voelde dat het vloeistof mijn lichaam liet bevriezen.
Allerlei plakkertjes werden over mijn lichaam verspreid en de capsule werd dichtgedaan.
Ik kon me niet bewegen, alleen nog het kleine raampje voor me.
Ik struikelde met mijn bevroren lichaam die ik niet tegen kon houden en zag hoe het raampje voor me verkleurde naar een waterige kleur blauw.
Ik voel dat de loden capsule warm begon te worden en ineens voelde ik dat ik wegviel in een totale duisternis.