Mobile is ringing again!

Lachend kijk ik naar het tafereel dat zich voor me af speelt. Nikita is vaak gewoon te grappig.
'Kom op Nikita, we gaan gewoon verder met wat oefenen' zeg ik lachend. Ze knikt en komt weer mijn kant uit. De jongens kijken me een soort van dankbaar aan. Zijn ze nu bang voor Nikita ofzo? Whahaha hilarisch!
'Volgens mij zijn ze bang voor je' fluister ik giechelend naar Nikita. Ze kijkt om en de jongens kijken snel weg. Ze draait haar hoofd naar mij en knikt grijnzend.
'Ze moeten ook bang zijn' fluistert ze. Lachend gaan we verder met tegen de zak stoten en schoppen.
'Ik ga even wat drinken' zeg ik. Nikita mompelt wat en knikt. Ik loop naar de kleedkamer en pak mijn flesje water. Dan hoor ik dat mijn mobiel af gaat. Ik draai de dop op mijn flesje en pak mijn mobiel. Zonder kijken neem ik op. Ik hoor een vieze hijg aan de andere kant. Net toen ik wou ophangen begon er iemand te praten.
'Ik zie je daar wel staan in de kleedkamer' zegt een rare stem. Nee hé! Niet weer! Dit keer ging ik niet bang doen.
'Yeah right' zeg ik dapper. Ik hoor een lachje.
'Je staat in je jogging broek, en heb net je flesje aan de kant gelegd' hoor ik. Ik hang op. Pff iedereen kan dat gokken als er iemand in de sportschool naar de kleedkamers loopt. Maar hoe wist hij dat ik naar de kleedkamers liep?! Oké nu werd ik toch wel bang. Ik propte mijn mobiel in mijn zak en liep snel terug naar Nikita.
'Nikita' siste ik. Verbaast keek ze me aan.
'Ik kreeg weer zo'n freakin' raar telefoontje' zei ik paniekerig. Vreemd kijkt ze me aan.
'Wat zei die dan?' vroeg ze.
'Nou dat ie wist dat in de kleedkamers was, dus ik zeg; Yeah right' begin ik, 'en toen begon hij zo te vertellen dat ik nu mijn jogging broek aan had en net mijn flesje aan de kant had gelegd' ging ik verder.
'Iedereen kan zo iets raden van iemand die in de sportschool is' zei Nikita luchtig.
'Precies wat ik dus dacht, maar kijk hoe weet hij nou dat ik in de sportschool ben en dat ik precies toen naar de kleedkamers liep?' vroeg ik. Nu kreeg ook Nikita een andere gezicht uitdrukking. Ik voelde mijn mobiel in mijn zak afgaan. Gespannen keek ik Nikita aan. Ze was aan het gebaren dat ik op moest nemen. Wat ik dus ook maar deed.
'Met Naminé' zeg ik zacht.
'Nu sta je bij je vriendin' hoor ik. Mijn ogen worden groter. Hij kan me dus echt gewoon zien! Dit meen je niet! Ik hoorde nog wat gemompel en ik stak één vinger in mijn andere oor in de hoop dat ik kon horen wat hij zei. Ineens was er een vreselijk geluid door de mobiel te horen en in reflex gooi ik, met een gil, mijn mobiel weg. En je mag raden waar die beland. Precies! Tegen Tom's hoofd. Kut!