Chapter 001 • Michael Clifford

"Stefano, weet jij het antwoord op vraag 1?" Stefano kijkt me angstig aan. Als ik in zijn ogen kijk zie ik net een soort noodoproep, dat schreeuwt om hulp. Stefano kijkt in mijn schrift. "Michael, wat staat daar?" sist hij naar me. Ik kijk naar mijn kriebelige handschrift. Precies hetzelfde zoals mijn vader. Grote lussen bij de L, kleine rondjes bij de o. Ik schrijf zo slordig dat ik soms mijn eigen handschrift niet eens kan lezen. Als ik naar de klok kijk vallen mijn ogen op de docent en merk dat er iets is. Ze begint een beetje geïrriteerd te worden. Niemand vind haar aardig, behalve Molly. Ze is een beetje de Lisa Zemo van Neds survival gids. Ik merk aan mezelf dat mijn gedachten een beetje afdwalen. 'Focus, Michael.' denk ik bij mezelf. Als ik probeer om mijn handschrift te ontcijferen, hoor ik het geluid van een deur die open gaat. Er staat een meisje. Ze heeft gekruld bruin haar tot net over haar elleboog, een twinkel in haar ogen en een getinte huid. Niet verkeerd, denk ik bij mezelf.

"Hallo, is dit klas 5hc?" vraagt ze angstig. In mijn ooghoeken zie ik dat Stefano's mond open is gevallen. Naast me is nog een plek vrij. Op school zitten we met tafels van drie, niet zo'n handig systeem. Je zit altijd met twee jongens of twee meisjes. Nou heb ik al niet zoveel vrienden, alleen Stefano, Calum, Ashton en Luke. Ik ken ze al sinds ik klein ben. De andere hebben wel eens een vriendin gehad, maar ik niet. Ik was altijd 'de aparte' om het zo maar te zeggen. Maar we zijn een stel idioten en ik hou van ze. Vriendschappelijk dan.
Ik word uit mijn gedachten ontwaakt als het meisje me aantikt. "Hoi, ik ben Amy!" zegt ze terwijl ze een beetje lacht. "H-hoi, ik ben.." 'Michael, doe nou niet zo stom. Je bent niet bang voor meisjes. Ze is gewoon aardig.' denk ik bij mezelf. "Weet je je naam niet meer?" zegt ze terwijl ze in de lach schiet. "Natuurlijk wel, ik ben Michael." zeg ik.

Niet veel later gaat de bel. Stefano en ik staan op en schuiven onze stoelen aan. Het kost wat moeite, want de stoelen zijn al 45 jaar oud. Amy blijft zitten. "De bel is gegaan, kom je mee naar de kantine?" vraag ik aan haar. Ze kijkt me aan en ik zie een twinkel in haar ogen. Ze heeft bruine ogen en lange wimpers. Op haar lippen zit een lichtroze kleur. "Ja, is goed." zegt ze glimlachend.

Samen lopen we naar de kantine. Het is druk, want alle klassen hebben pauze. Ik neem haar mee naar een soort picknicktafel, die groen geverfd is. "Kleurt mooi bij je haar" zegt iemand achter me. Ik bereid me voor om die persoon een klap te verkopen. Maar als ik omdraai zie ik dat het Calum is.
"Mooi meisje heb je daar!'' Zegt hij terwijl hij naar haar wijst.