The orphan girl hoofdstuk 16

Helena hoorde het verhaal aan en herinnerde haar aanvaring met orks. Ondanks dat de confrontatie maar kort was tegenover de slag voor Moria, was daardoor wel van haar familie gescheiden. Ze pinkte een traan weg. Zoveel dwergen die gesneuveld zijn! Daarmee dat ze niet met een heel leger dwergen vertrokken.
“En dat is wanneer ik hem zag. Daar was iemand die ik kon volgen, daar staat iemand die ik koning kan noemen.” Balin kwam aan het eind van zijn verhaal. Nu stonden bijna alle dwergen recht. Diegene die niet rechtstonden, waren in elk geval wakker. Helena hoorde beweging achter zich. Ze keek om en zag Thorin zich traag omdraaien. Zijn uitdrukking was bijna ondoordringbaar. Bijna, Helena zag een glimp van dankbaarheid in zijn ogen, dankbaarheid voor Balin’s trouw. Heel even ving Thorin Helena’s blik op. Ze zagen elkaar voor wat ze waren, slachtoffers van het lelijkste ras van Middle-earth ondanks dat ze ooit elfen waren. Langzaam ging Helena terug liggen. Ze zou nog maar een uurtje kunnen slapen maar dat was beter dan niks. Voor ze van de dwergen hun slaapgeluiden kon genieten, viel ze in slaap.

“Komaan Bard zo moeilijk is het niet!” Vrolijk klom Helena het dak op.
“Je bent eventjes vergeten dat mijn evenwicht niet zo goed is als het jouwe.” Bard zijn stem ging spontaan een octaaf hoger. Hij had een klein beetje last van hoogtevrees en hij hing maar aan twee handen vast en zijn voeten bungelden vervaarlijk boven het water onder hem. Helena klom weer wat naar beneden om hem te helpen. Aan één hand hing ze aan de balk, met de andere hielp ze Bard omhoog.
“Hoe doe je dat toch?” Bard zag dat Helena toch vertwijfeld naar beneden keek. Hij wist dat ze meer hoogtevrees dan hem had.
“Omdat ik weet dat dit soort dingen twee centimeter boven de grond ook lukken. Waarom zouden ze dan hoger mislukken?” Helena glimlachte voorzichtig. Ondertussen was Bard al hogerop en kon hij weer verder terwijl Helena nog aan één arm hing te bungelen..
“Omdat je juist op het hoge moment pech hebt?” Helena’s voorzichtige glimlach zakte een paar centimeter naar beneden. Ze keek aarzelend naar het water onder haar.
“Dank je voor de bemoedigende woorden!” Haar stem droop van het sarcasme. Ze zwaaide zich omhoog maar ze voelde haar grip rond de balk wegglippen. Angstig greep ze met haar vrije hand in het rond. Ze vond niets. Haar hand glipte nu helemaal weg en ze viel de diepte in.