Dag 17: 14-07-2014

Bah, wat is het hier vies. Majula PR02u58Qx staat recht tegenover een oud gebouw met hoge ramen en deuren. Het is opgetrokken uit steen – hoe primitief – en is al ernstig in verval. Dat geldt eigenlijk voor de rest van de stad. Er lopen mensen rond die haar nauwelijks aankijken en ze is verbaasd dat zij niet verbaasd zijn. Ze valt verschrikkelijk uit de toon met haar bleke huid en hypermoderne uitrusting. In vergelijking met haar lijkt iedereen wel gebruind net zoals kapitein Corolas SGH99bMz. Hij is echter met die huid ter wereld gekomen.
Majula PR02u58Qx staart naar de mensen om haar heen. Hun kleding bedekt tot tachtig procent de huid en verder is alles bloot.
Alleen Majula PR02u58Qx’ hoofd en haar zijn onbedekt. Haar uitrusting bedekt de rest van haar lichaam. Het is licht, warm en gestroomlijnd en ze hoeft het niet uit te trekken. Het is als haar tweede huid. Het beschermd haar haast tegen alles. De wereld van deze eenentwintigste eeuwse mens is zo vervuild, dat ze ook maar blij is dat ze hem niet hoeft aan te raken. Met haar vingers strijkt ze over haar lange, vaal blonde vlecht en stapt uiteindelijk het gebouw in om de toiletten te bezoeken. Ze zou ze nooit aanraken, maar het was belangrijk voor haar missie dat ze het deed.
Majula PR02u58Qx was al enkele andere gebouwen ingelopen om de toiletten te bekijken en monsters te nemen voor het laboratorium in haar eigen tijd. Het gebeurde alleen steeds dat ze door mensen werd weggestuurd die het blijkbaar helemaal niet zagen zitten dat zij hun ruimtes betrad.
Het blijkt dat ze zichzelf in een soort… expositieruimte bevindt. Ze baant zich een weg door de mensen, die haar nu wel vreemd aankijken en ze hoort al mensen ‘jongedame!’ roepen. O jee. Dat is intussen al vaker naar haar geschreeuwd en of ze terug wil komen.
Deze keer wil ze haar missie echter afmaken, omdat hij zo verrekte simpel heeft geleken! Majula PR02u58Qx weigert nu op te geven, ook al heeft ze haar taak onderschat.
Ze herkent een van de borden die de toiletten aanwijst en snelt er naartoe op het moment dat een grote man in een zwart kostuum van een onbekende textielsoort haar bij haar arm grijpt. Haar tweede huid registreert die aanraking en ze kijkt verschrikt op als haar pak de prikkels naar haar hersenen heeft gestuurd.
‘Meekomen!’ bromt hij.
Majula PR02u58Qx probeert zich los te trekken, maar dat lukt haar niet. Ze sluit haar ogen als ze nog eens kracht zet om aan de grote vingers van de man te ontkomen en voelt dan dat iets aan haar begint te trekken.
Het is een bekend gevoel, want ze heeft het tijdens haar trainingen zo vaak gevoelt. Het moment waarop de thuisbasis besloten heeft dat het tijd is en dat ze terug moet komen naar huis… Ze wordt – precies nu – teruggetrokken door de apparaten die zich in haar eigen tijd bevinden en ze krijgt niet meer de kans zich los te worstelen uit de mans worstelgreep of om de toiletmonsters te nemen. Haar missie is gefaald.