Hoofdstuk 6

Het was warm buiten en de wolken hingen laag dus het was nogal benauwd. Ik ademde diep in en zuchtte. Peter stond een eindje van het lege (op Charlotte na dan) gebouw af. Hij keek naar de lucht waar tot mijn verbazig twee jonges met vleugels een wedstrijd hielden. Ik liep naar Peter toe en tikte hem op zijn schouder en hij draaide zich om. Ik keek verlangend naar de lucht ik zou ook best eens mijn vleugels willen uitproberen zonder dat ik in levensgevaar was. 'Als je je sterk genoeg voelt mag je best een stukje gaan vliegen.' Zei Peter alsof hij mijn gedachten kon lezen. Verbaasd en blij keek ik hem aan. 'Dat zou super zijn maar, vind je het niet erg? Ik bedoel dat je niet meekunt naarboven.' Zei ik 'Nee natuurlijk vind ik het niet erg.' Zei hij lachend. Ik lachte nu ook naar hem en vouwde mijn vleugels open. Mijn voeten kwamen van de grond maar ik bleef even hangen. 'Tot zo!' Zei ik en steeg helemaal op. Zo snel als ik kon vloog ik omhoog. Net onder de laaghangende wolken bleef ik zweven. Ik stak mijn hand uit en probeerde een stukje wolk te pakken. Natuurlijk greep ik allen een hand vol met dauwdroppels maar toch was ik blij. Aan de andere kant vond ik het jammer dat ik geen wolkje voor Peter mee kon nemen... Hij was wel heel leuk... 'Ach hou toch op!' Zei ik tegen mezelf. Om de gedachte aan Peter kwijt te raken keerde ik me om in de lucht en dook naar beneden. Ik drukte mijn vleugels tegen mijn rug om meer snelheid te maken. De grond kwam razendsnel dichterbij. Ik haalde diep adem en stopte vlak boven de grond. Weer steeg ik op. Dit keer maakte ik een paar salto's van geluk, gewoon omdat ik kon vliegen. En dat konden niet veel mensen zeggen! Toen ik klaar was met als een domme vogel rondjes te vliegen landde ik op de grond vlak naast Peter. Ik zuchtte en hij ook. 'Weetje ik vind het jammer dat ik geen vleuges heb het lijkt me geweldig om te kunnen vliegen.' zei hij zuchtend. 'Dat is het ook.' flapte ik eruit zonder erbij na te denken. 'Ow sorry zo bedoelde ik het niet ik dacht niet na.' zei ik meteen. Zou hij nu boos op me zijn? bang keek ik naar zijn gezicht. 'Het geeft niet hoor, ik snap wel dat het super is.' zei hij. Hij keek weer naar de jongens en zuchtte. Ik kreeg een briljant idee! 'Ik kan je tillen als je dat leuk vind? Dan Kan je ook een meemaken hoe het is om te vliegen.' zei ik opgewekt. zijn gezicht klaarde op 'Meen je dat nou?' vroeg hij blij. Ik knikte. 'Natuurlijk meen ik dat.' zei ik. Een beetje ongemakkelijk sloeg ik mijn armen om hem heen. Hij keek me over zijn schouder aan en ik lachte een net zo ongemakkelijk als ik me voelde. Hij lachte op dezelfde manier terug. Hij keek weer voor zich uit en ik sloeg mijn vleugels uit. Snel kwamen we van de grond. Ik vloog zo omhoog en keek om me heen, Peter deed hetzelfde. 'Dit is inderdaad geweldig!' Riep hij uit. Ik begon rondjes te vliegen en na een tijdje besloot ik dat ik Peter maar eens neer moest zetten, hij was best wel zwaar. Langzaam vloog ik naar beneden en zetten hem neer. We lachten dom naar elkaar.